Upan's Blogs: 2017

2017 ഒക്‌ടോബർ 21, ശനിയാഴ്‌ച

16. സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനികൾ - ശുദ്ധനും വ്യാജനും.

സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനികൾ - ശുദ്ധനും വ്യാജനും

എൻറെ FB സ്നേഹിതൻ Mr. B.R.രാമചന്ദ്രൻ നായരുടെ, "പ്രേമൻ എന്ന പേരിൽ ഒരു ദൈവം" എന്ന തലക്കെട്ടോടു കൂടിയ ഒരു പോസ്റ്റ് കാണുകയുണ്ടായി. ഡൽഹിയിൽ ജോലിയുണ്ടായിരുന്ന അദ്ദേഹം അവധിയിൽ നാട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ തന്റെ നാട്ടുകാരനും മാന്യനുമായ, അറിയപ്പെടുന്നസമര സേനാനി അദ്ദേഹത്തെ സമീപിച്ചു - തിരിച്ചു ഡല്ഹിയിലെത്തുമ്പോൾ വേണ്ടപ്പെട്ട ഓഫീസിൽ ചെന്നു അനുവദിക്കപ്പെടാതെ കിടക്കുന്ന തന്റെ സ്വാത്രന്ത്ര്യ സമര പെൻഷൻ ഒന്ന്‌ ശരിയാക്കിച്ചു കൊടുക്കണമെന്ന അഭ്യത്ഥനയുമായി. അതനുസരിച്ചു കേന്ദ്ര മന്ത്രാലയത്തിലെ, പരിചയമുള്ള മലയാളിയായ, Freedom Frghters സെക്ഷൻ അധികാരിയുമായി, നേരിട്ടെത്തി, ബന്ധപ്പെട്ടെങ്കിലും ടിയാന്റെ ഫയൽ കുന്നുകൂടിക്കിടക്കുന്ന കൂമ്പാരത്തിൽ നിന്നും കണ്ടെടുക്കുന്ന ബുദ്ധിമുട്ട് മനസ്സിലാക്കി, താൻ പിറ്റേ ദിവസ്സം ചെന്നു് ആ കൂമ്പാരത്തിൽ നിന്നും ഫയൽ കണ്ടുപിടിച്ചു കൊടുക്കാമെന്നു വാഗ്ദാനം ചെയ്തു മടങ്ങേണ്ടി വന്നു. പിറ്റേ ദിവസ്സം തന്റെ ഓഫിസിസിൽ നിന്നും FF സെക്ഷനിലേയ്ക്ക് പോകുന്ന വഴി അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം, അന്ന് ആ സമയം, ആദ്യമായി കണ്ടു പരിചയപ്പെട്ട, ജോലിയന്വേ ഷിച്ചു നടന്നിരുന്ന അഭ്യസ്തവവിദ്യനായ 'പ്രേമൻ' എന്ന മലയാളി, സ്വമേധയാ കൂടുകയും വളരെ നേരത്തെ ശ്രമത്തിനു ശേഷം ആ ഫയൽ കണ്ടു പിടിക്കുന്നതിൽ സാഹസയിക്കുകയും പെൻഷൻ അനുവദിച്ചു കിട്ടുകയും ചെയ്തു. നല്ലവനായ ആ സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനിയെ സഹായിക്കുവാൻ ദൈവം 'പ്രേമന്റെ' വേഷത്തിൽ എത്തി തന്നേയും സഹായിക്കുകയായിരുന്നോ എന്നു Mr. രാമചന്ദ്രൻ നായർ ചാരിതാർഥ്യത്തോടെ അത്ഭുതം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതാണ് വിഷയം.

ഇത്തരുണത്തിൽ, ഞാൻ അന്നേ വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരാളുടെ INA സ്വാതന്ത്ര്യ സമര പെൻഷൻ വിഷയത്തിൽ എനിയ്ക്കു അപ്രതീക്ഷിതമായി ഇടപെടേണ്ടി വന്നതിനെപ്പറ്റിയും പിന്നീടുണ്ടായ, കയ്പ്പുള്ള, അനുഭവവത്തെപ്പറ്റിയും ഓർമ്മ വന്നത് ഇവിടെ പങ്കു 1977 ൽ എന്റെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു സ്വന്തം നാടായ അയിലറയിൽ (അഞ്ചൽ) തങ്ങുന്ന സമയം. ഒരു ദിവസ്സം അടുത്തു പരിചയമുള്ള ഒരു നാട്ടുകാരൻ, ഞാൻ അതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത, അറുപത്തഞ്ചോളം വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരാളുമായി വീട്ടിലെത്തി. നാട്ടുകാരൻ പറഞ്ഞു: "ഇദ്ദേഹംThank you ഉപന്റെ ഭാര്യയുടെ നാട്ടുകാരനാണ്. ഈയിടെ ഇവിടെ വന്നു താമസ്സമാക്കിയതാണ്. ഉപനോടെന്തോ പറയുവാനായി എന്നെയും കൂട്ടി വന്നതാണ".

പിന്നെ വന്നയാൾ തന്റെ പേരും ആഗമനോദ്ദേശ്യവും വെളുപ്പെടുത്തി. അയാൾ INA യിൽ ബർമയിലും സിംഗപ്പൂരിലും, മറ്റു സ്ഥലങ്ങളിലുമായി യുദ്ധത്തിലേർപ്പെട്ടിരുന്നെന്നും, ഇപ്പോൾ കേന്ദ്ര സർക്കാർ INA പെൻഷൻഅനുവദിച്ചു കൊടുക്കുന്നുണ്ടെന്നും, കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന പലർക്കും ഇതിനകം പെൻഷൻ അനുവദിച്ചു കിട്ടിയെന്നും, തനിക്കു ഇതേവരെ അപേക്ഷിക്കുവാൻ സാധിച്ചില്ലെന്നും, തന്റെ കൈവശമുള്ള എല്ലാ details ന്റെയും ബലത്തിൽ English ൽ തനിക്കൊരു നല്ല pettition തയ്യാറാക്കി കൊടുത്തു സഹായിക്കണമെന്നതുമായിരുന്നു അയാളുടെ ആവശ്യം. എന്നിട്ട് കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന കവറിൽ നിന്നും നാലഞ്ചു കടലാസുകൾ എടുത്തു നോക്കി, INA യിൽ ഏതു ബറ്റാലിയനിലായിരുന്നെന്നും, ഏതൊക്കെ സ്ഥലങ്ങളിൽ യുദ്ധത്തിലേർപ്പെട്ടിരുന്നെന്നും, ആരൊക്കെയായിരുന്നു ക്യാപ്റ്റനും മറ്റു, മലയാളികളായ അംഗങ്ങളെന്നും പേരെടുത്തു പറഞ്ഞുള്ള വിശദീകരണവും കൂടിയായപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞതിൽ എനിക്കു അവിശ്വസിക്കേണ്ട കാര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. മാത്രമല്ല, ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനിയയോട് ആർക്കും തോന്നാവുന്ന ബഹുമാനവും അനുകമ്പയും എനിക്കദ്ദേഹത്തിനോട് തോന്നുകയുമുണ്ടായി, എന്നതാണ് വാസ്തവം. കടലാസ്സുകളുടെ കൂട്ടത്തിൽ മറ്റാരോ കേന്ദ്ര ഗവൺമെന്റിൻെറ INA പെൻഷൻ വിഭാഗത്തിനയച്ച അപേക്ഷയുടെ പകർപ്പും ഉള്ളതായി എനിക്കു മനസ്സിലായി. എന്നാൽ ആ കടലാസ് എന്റെ കയ്യിൽ തരികയുണ്ടായില്ല. അയാൾകൊണ്ടുവന്ന വെള്ളക്കടലാസ്സും കാർബൺ പപ്പേറുമുപയോഗിച്ച്‌ ഞാൻ അപേക്ഷ തയ്യാറാക്കി കൊടുക്കുകയും, എനിക്കു നന്ദി പറഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ എന്നാണു ഞാൻ തിരികെ ഡൽഹിയ്ക്ക് മടങ്ങുന്നതെന്നു അയാൾ ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്തു. ഞാൻ പോകുന്നതിന്റെ തലേ ദിവസ്സം, അപേക്ഷ അയച്ചത് മന്ത്രാലയം കൈപ്പറ്റിയതിന്റെ acknowledgement ഉം കാണിച്ച്, അയച്ച അപേക്ഷയുടെ ഒരു കാർബൺ പകർപ്പും തന്നിട്ട്, ഞാൻ ഡല്ഹിയിലെത്തിയാൽ INA വിഭാഗത്തിൽ ചെന്നു വേണ്ടപ്പെട്ടവരെക്കണ്ടു തന്റെ പെൻഷൻ ഒന്നു ശരിയാക്കിക്കൊടുക്കണമെന്ന അടുത്ത ആവശ്യവുമായി, അയാൾ വീണ്ടും എന്നെ സമീപിച്ചു. 1963 മുതൽ 1976 അവസാനം വരെ ജോലി ഡൽഹിക്കു വെളിയിലായിരുന്നതിനാൽ മന്ത്രാലയത്തിൽ ആരെയും എനിക്കു പരിചയമില്ലെന്നും എങ്കിലും, എന്നാൽ കഴിയുന്ന വിധം ഞാൻ ശ്രമിക്കാമെന്നു ഉറപ്പ്‌ കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. എന്റെ ഡൽഹി അഡ്ഡ്രസ്സും നിർബന്ധിച്ചു കൈവശമാക്കിയിട്ടേ അയാൾ മടങ്ങിപ്പോയുള്ളു.

അന്ന് ഞാൻ Planning Commission ൽ ആയിരുന്നു ജോലി ചെയ്തിരുന്നത്. തിരിച്ചു ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ട് എന്റെ സഹപ്രവർത്തകനായിരുന്ന Section Offivcer Mr. ജോസഫിനോട് INA പെൻഷൻ കാര്യം സംസാരിച്ചു. ഭാഗ്യവശാൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു അടുത്ത പരിചയക്കാരൻ INA പെൻഷൻ വിഭാഗത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. മി. ജോസഫ് തന്ന ഒരു കുറിപ്പായി ഞാൻ പിറ്റേ ദിവസ്സം തന്നെ അവിടെയെത്തി. വളരെ പുതിയ കേസ്സായിരുന്നതിനാൽ ഫയൽ കണ്ടു പിടിക്കുവാൻ ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല, മൂന്നാഴ്ചയ്ക്കകം പെൻഷൻ അനുവദിച്ച ഉത്തരവിന്റെ ഒരു പകർപ്പ് എനിക്കു കിട്ടിയത് ഞാൻ അപേക്ഷകന് അയച്ചു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. ഇത്ര പെട്ടെന്ന് കാര്യം നിസ്സാരമായി സാധിച്ചതിൽ ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു പോയി. INA പെൻഷൻ കാര്യത്തിൽ വിശ്വസനീയമായ കാര്യങ്ങൾ അപേക്ഷയിൽ അടങ്ങിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ പെൻഷൻ ബുദ്ധിമുട്ടില്ലാതെ അനുവദിക്കാറുണ്ടെന്നു സെക്ഷൻ അധികാരി എന്നോട് സൂചിപ്പിക്കുകയുണ്ടായി. അർഹനായ ഒരാൾക്ക് സഹായം ചെയ്തുകൊടുക്കാനായ സന്തോഷത്തിൽ, എന്റെ സ്നേഹിതൻ മി. രാമചന്ദ്രൻ നായരെപ്പോലെ തന്നെ ഞാനും ചാരിതാർഥ്യം കൊണ്ടു. ആ 'സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനി' നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടു എനിക്കു മറുപടി തരികയും ചെയ്തു. അധികം താമസിയാതെ ആ സംഭവം തന്നെ എന്റെ മറവിയിലേക്കൊതുങ്ങുകയും ചെയ്തു.

Anti-climax

ഉടൻ തന്നെ ഞാൻ ആ സൈക്കിളിന്റെ പിന്നിലിരുന്ന്‌ സംഭവ സ്ഥലത്തെത്തി കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി. കള്ളുഷാപ്പിനടുത്തുള്ള ഒരു വളവിലാണ് അപകടം. അവിടെ നിന്ന് കള്ളുഷാപ്പ് കാണാം. അപകടം നടന്നയുടൻ ഷാപ്പുടമ അവിടെയെത്തി കാറിന്റെ കേടുപാടുകളും മുൻസീറ്റിലിരുന്ന കൊച്ചളിയന്റെ മൂക്കിലെ ചെറിയ മുറിവും നിരീക്ഷിച്ചതിനു ശേഷം തനിക്കു കള്ളു ബാരലുകളും കൊണ്ടു വന്ന ലോറി ഡ്രൈവർക്കു സഹായകരമായ നിർദേശം കൊടുത്തു: "ഇതൊരു നിസ്സാര അപകടം മാത്രം, സാരമില്ല, താൻ വണ്ടിയെടുത്തു കൊണ്ടു പൊയ്ക്കോളൂ" അതു കേട്ട നാട്ടുകാരും ടാക്സിഡ്രൈവറും ചേർന്നു ലോറി തടഞ്ഞു നിറുത്തിയിട്ട് എന്നെ വിവരമറിയിക്കുവാൻ ആളെ സൈക്കിളിൽ വിടുകയാണുണ്ടായത്. ഞാൻ ടാക്സി ഡ്രൈവറോട് കേടുപാടുകൾ നികത്തുവാൻ എത്ര രൂപാ വേണ്ടിവരുമെന്ന് ചോദിച്ചു. അയാൾ എല്ലാം ഒന്നു കൂടി പരിശോധിച്ചു നോക്കിയിട്ടു ഒരു തുക പറഞ്ഞു. ലോറി ഡ്രൈവറെ സമീപിച്ചു ആ തുക കൊടുത്തു ഒത്തുതീർപ്പാക്കിയില്ലെങ്കിൽ ആളേ വിട്ടു പോലീസിനെ വിളിപ്പിച്ചു കൊണ്ടുവരുമെന്ന് ഞാൻ ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ അയാൾ തികയാത്ത രൂപാ ഷാപ്പുടമയിൽ നിന്നും വാങ്ങി കാര്യം settle ആക്കി ലോറിയുമെടുത്തു കൊണ്ടു പോയി. തിരികെ ടാക്സിയ്ക്കടുത്തു ചെന്നപ്പോൾ അച്ഛൻ, കള്ളുഷാപ്പിന് മുന്നിൽ നിന്ന് കാര്യങ്ങൾ വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടുനിന്നിരുന്ന ആളേ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച് അയാളുടെ പേരും പറഞ്ഞിട്ട് എന്നോട് പറഞ്ഞു: "ആ നിൽക്കുന്ന ഷാപ്പുടമയെ എനിക്കു നന്നായറിയാം. വർക്കലെ നമ്മുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും അല്പമകലെയാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്. ഞങ്ങളോടൊപ്പം സിംഗപ്പൂരിലും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആളത്ര മാന്യനൊന്നുമല്ല. സംസ്ക്കാരവുമില്ല. രണ്ടു വർഷം മുൻപ് അവിടുത്തെ സ്ഥലം വിറ്റിട്ട് എവിടെയോ പോയെന്നറിഞ്ഞായിരുന്നു. ഇപ്പഴാണറിയുന്നയത്‌ അയാളിവിടെയാണെത്തിപ്പെട്ടതെന്ന്. അപകടം നടന്നയുടനെ വന്ന് ടാക്സിയുടെ കേടുപാടും മോന്റെ മൂക്കിലെ മുറിവും നോക്കിയിട്ടു ലോറി ഡ്രൈവറോട് പൊയ്ക്കൊള്ളാനാണയാൾ പറഞ്ഞതു. നാട്ടുകാരാ തടഞ്ഞു നിറുത്തിയത്. ടാക്സിയിൽ പിറകിലിരുന്ന എന്നെ ആദ്യം അയാൾ കണ്ടിരുന്നില്ല. കാര്യം പന്തിയല്ലെന്ന് കണ്ട് പതുക്കെ മുങ്ങുവാൻ നോക്കിയപ്പോ ഞാൻ അയാളെ പേരെടുത്തു വിളിച്ചു. അടുത്തു വന്നപ്പോളാണ് അയാൾ എന്നെ കണ്ടത്. ഞാനാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു ചമ്മലോടെ, ഒന്നും പറയാതെ, ഒരു ജാള്യ ചിരിയും ചിരിച്ചു ധൃതിയിൽ സ്ഥലം കാലീയാക്കുകയാണ് ആ ഭീരു ചെയ്തത്".

ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടാണ് അടുത്തയിടെ ഒരു കള്ളുഷാപ്പ് തുടങ്ങിയത്. ഉടമ ആരാണെന്നെനിക്കറിയാമായിരുന്നില്ല. പേര്‌ പറഞ്ഞു അച്ഛൻ അയാളെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചപ്പോളാണ് ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു പോയത്. ഞാൻ ഒന്നു കൂ ടി സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി ആൾ അതു തന്നെയെന്നുറപ്പ് വരുത്തി; സംശയമില്ല, അതു ഞാൻ സഹായിച്ച, ബഹുമാനിച്ച, ആ INA 'സ്വാത്രന്ത്യ സമര സേനാനി' തന്നെ. അയാൾക്ക് INA പെൻഷൻ കിട്ടുവാൻ വേണ്ടി ഞാൻ സഹായിച്ച കഥ അച്ഛനോട് ചരുക്കിപ്പറഞ്ഞു. കേട്ടപ്പോൾ അച്ഛനും അത്ഭുതം! "എടാ മോനേ, ആ നെറിയില്ലാത്തവൻ നിന്നേ ശരിക്കും പറ്റിച്ചല്ലോ. അവൻ സിംഗപ്പൂരിൽ ലൊട്ടു ലൊടുക്ക് പണിയൊക്കെ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞവനാ. ആദ്യം മുതലേ എമിക്കവനെ അവിടെ വച്ചറിയാം INA എന്താണെന്ന് പോലും അവനറിയില്ല. ശരിക്കും INA യിൽ പ്രവർത്തിച്ചിരുന്ന വർക്കലക്കാരായ ചില മലയാളികൾ പിന്നീട് സിംഗപ്പൂരിൽ വന്ന്‌ ഞങ്ങൾ സിവിലിയൻസിനോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. അവർ പറഞ്ഞ കഥകൾ കേട്ടുള്ള അറിവേ അവനുള്ളൂ. ഞങ്ങളെല്ലാവരും നാട്ടിൽ എത്തി കുറേ വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷമാണ് ഇപ്പോൾ ഈ സ്വാതന്ത്ര്യ സമര പെൻഷൻ അനുവദിച്ചു തുടങ്ങിയത്. എനിക്കറിയാവുന്ന ചില യഥാർത്ഥ INA ക്കാർ അപേക്ഷിക്കുകയും അവർക്കു പെൻഷൻ അനുവദിച്ചു കിട്ടുകയും ചെയ്തു. അതറിഞ്ഞു സിംഗപ്പൂരിൽ നിന്നും ഒപ്പം തിരിച്ചെത്തിയ ഇവിടെയുള്ള രണ്ടുമൂന്നു വ്യാജന്മാരും മറ്റവരുടെ അപേക്ഷയിലുള്ള വിശദാമ് ശങ്ങൾ ചോർത്തിയെടുത്തു വേണ്ട തിരുത്തലുകളൊക്കെ വരുത്തി അപേക്ഷിച്ചപ്പോൾ അവർക്കും പെൻഷൻ അനുവദിച്ചു കിട്ടുകയുണ്ടായി. അതു മനസ്സിലാക്കി, രണ്ടു വർഷം മുൻപ് നീ സഹായിച്ച ഈ വ്യാജ മാന്യൻ INA പെൻഷന് അപേക്ഷിക്കുവാൻ വേണ്ടി സഹായിക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടു കൊണ്ടു എന്നേ സമീപിച്ചപ്പോൾ അർഹത ഇല്ലാത്തത് ആഗ്രഹിക്കരുതെന്നു പറഞ്ഞു നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തിയതാണ്. എന്നിട്ടിപ്പോൾ എത്ര നിസ്സാരമായിട്ടാണ് പഹയൻ കാര്യം സാധിച്ചെടുത്തിരിക്കുന്നത്? അമ്മായിയച്ഛൻ സഹായിച്ചില്ലെങ്കിലെന്താ, മരുമകനെക്കൊണ്ട് സാധി പ്പിച്ചെടുത്തല്ലോ? എങ്ങിനെ അത്ഭുതപ്പെടാതിരിക്കും?!!!"

എന്നേ വഞ്ചിച്ചതിൽ അയാളോട് എനിക്കമർഷം തോന്നുകയും അതേപ്പറ്റി ചോദ്യം ചെയ്യണമെന്ന് സൂചിപ്പിച്ചപ്പോൾ മാന്യതയും സംസ്ക്കാരവുമില്ലാത്ത അയാളോട് സംസാരിക്കാതിരിക്കു ന്നതാണ് ബുദ്ധിയെന്നു പറഞ്ഞു അച്ഛൻ എന്നേ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തി. ആ സംഭവം കഴിഞ്ഞു അധികം താമസ്സിയാതെ അയാൾ മരിച്ചു പോയെന്നാണ്‌ പിന്നീടറിഞ്ഞത്. ദൈവത്തിന്റെ ഓരോ കളികളേ !!! തോന്നി.

1977 ൽ എന്റെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു സ്വന്തം നാടായ അയിലറയിൽ (അഞ്ചൽ) തങ്ങുന്ന സമയം. ഒരു ദിവസ്സം അടുത്തു പരിചയമുള്ള ഒരു നാട്ടുകാരൻ, ഞാൻ അതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത, അറുപത്തഞ്ചോളം വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരാളുമായി വീട്ടിലെത്തി. നാട്ടുകാരൻ പറഞ്ഞു: "ഇദ്ദേഹംThank you ഉപന്റെ ഭാര്യയുടെ നാട്ടുകാരനാണ്. ഈയിടെ ഇവിടെ വന്നു താമസ്സമാക്കിയതാണ്. ഉപനോടെന്തോ പറയുവാനായി എന്നെയും കൂട്ടി വന്നതാണ".
പിന്നെ വന്നയാൾ തന്റെ പേരും ആഗമനോദ്ദേശ്യവും വെളുപ്പെടുത്തി. അയാൾ INA യിൽ ബർമയിലും സിംഗപ്പൂരിലും, മറ്റു സ്ഥലങ്ങളിലുമായി യുദ്ധത്തിലേർപ്പെട്ടിരുന്നെന്നും, ഇപ്പോൾ കേന്ദ്ര സർക്കാർ INA പെൻഷൻഅനുവദിച്ചു കൊടുക്കുന്നുണ്ടെന്നും, കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന പലർക്കും ഇതിനകം പെൻഷൻ അനുവദിച്ചു കിട്ടിയെന്നും, തനിക്കു ഇതേവരെ അപേക്ഷിക്കുവാൻ സാധിച്ചില്ലെന്നും, തന്റെ കൈവശമുള്ള എല്ലാ details ന്റെയും ബലത്തിൽ English ൽ തനിക്കൊരു നല്ല pettition തയ്യാറാക്കി കൊടുത്തു സഹായിക്കണമെന്നതുമായിരുന്നു അയാളുടെ ആവശ്യം. എന്നിട്ട് കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന കവറിൽ നിന്നും നാലഞ്ചു കടലാസുകൾ എടുത്തു നോക്കി, INA യിൽ ഏതു ബറ്റാലിയനിലായിരുന്നെന്നും, ഏതൊക്കെ സ്ഥലങ്ങളിൽ യുദ്ധത്തിലേർപ്പെട്ടിരുന്നെന്നും, ആരൊക്കെയായിരുന്നു ക്യാപ്റ്റനും മറ്റു, മലയാളികളായ അംഗങ്ങളെന്നും പേരെടുത്തു പറഞ്ഞുള്ള വിശദീകരണവും കൂടിയായപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞതിൽ എനിക്കു അവിശ്വസിക്കേണ്ട കാര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. മാത്രമല്ല, ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനിയയോട് ആർക്കും തോന്നാവുന്ന ബഹുമാനവും അനുകമ്പയും എനിക്കദ്ദേഹത്തിനോട് തോന്നുകയുമുണ്ടായി, എന്നതാണ് വാസ്തവം. കടലാസ്സുകളുടെ കൂട്ടത്തിൽ മറ്റാരോ കേന്ദ്ര ഗവൺമെന്റിൻെറ INA പെൻഷൻ വിഭാഗത്തിനയച്ച അപേക്ഷയുടെ പകർപ്പും ഉള്ളതായി എനിക്കു മനസ്സിലായി. എന്നാൽ ആ കടലാസ് എന്റെ കയ്യിൽ തരികയുണ്ടായില്ല. അയാൾകൊണ്ടുവന്ന വെള്ളക്കടലാസ്സും കാർബൺ പപ്പേറുമുപയോഗിച്ച്‌ ഞാൻ അപേക്ഷ തയ്യാറാക്കി കൊടുക്കുകയും, എനിക്കു നന്ദി പറഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ എന്നാണു ഞാൻ തിരികെ ഡൽഹിയ്ക്ക് മടങ്ങുന്നതെന്നു അയാൾ ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്തു. ഞാൻ പോകുന്നതിന്റെ തലേ ദിവസ്സം, അപേക്ഷ അയച്ചത് മന്ത്രാലയം കൈപ്പറ്റിയതിന്റെ acknowledgement ഉം കാണിച്ച്, അയച്ച അപേക്ഷയുടെ ഒരു കാർബൺ പകർപ്പും തന്നിട്ട്, ഞാൻ ഡല്ഹിയിലെത്തിയാൽ INA വിഭാഗത്തിൽ ചെന്നു വേണ്ടപ്പെട്ടവരെക്കണ്ടു തന്റെ പെൻഷൻ ഒന്നു ശരിയാക്കിക്കൊടുക്കണമെന്ന അടുത്ത ആവശ്യവുമായി, അയാൾ വീണ്ടും എന്നെ സമീപിച്ചു. 1963 മുതൽ 1976 അവസാനം വരെ ജോലി ഡൽഹിക്കു വെളിയിലായിരുന്നതിനാൽ മന്ത്രാലയത്തിൽ ആരെയും എനിക്കു പരിചയമില്ലെന്നും എങ്കിലും, എന്നാൽ കഴിയുന്ന വിധം ഞാൻ ശ്രമിക്കാമെന്നു ഉറപ്പ്‌ കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. എന്റെ ഡൽഹി അഡ്ഡ്രസ്സും നിർബന്ധിച്ചു കൈവശമാക്കിയിട്ടേ അയാൾ മടങ്ങിപ്പോയുള്ളു.

Anti-climax

ഒന്നര വർഷത്തിന് ശേഷം അവധിയിൽ ഞങ്ങൾ നാട്ടിലെത്തി. ഒരു ദിവസ്സം വർക്കലയിൽ നിന്നും ഭാര്യാ പിതാവും ഭാര്യയുടെ ഇളയ സഹോദരനും കൂടി ഞങ്ങളെ സന്ദർശിച്ചിട്ടു അന്നുതന്നെ വന്ന ടാക്സിയിൽ തിരികെപ്പോയി. അവർ പോയി അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നാട്ടുകാരനായ ഒരു പരിചയക്കാരൻ സൈക്കിളിൽ ബദ്ധപ്പെട്ടു വന്ന് എന്നോട് പറഞ്ഞു : "ഉപന്റെ അമ്മായിയച്ഛനും അളിയൻ പയ്യനും പോയ ടാക്സിയിൽ താഴെ വച്ചു കള്ളും കൊണ്ടു വന്ന ലോറി ഇടിച്ചു ചെറിയ ഒരപകടമുണ്ടായി. ഭാഗ്യത്തിന് അവർക്കു ഒന്നും പറ്റിയില്ല. ടാക്സിക്ക് ചെറിയ കേടുപാടുണ്ട്. അളിയന്റെ മൂക്കിനൊരു പോറലുമുണ്ടായി. തെറ്റ് ലോറി ഡ്രൈവറുടേതാണെന്നു കണ്ടവർ തറപ്പിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. അയാൾ വണ്ടി വിട്ടുപോകുവാൻ ഷാപ്പുടമ പറഞ്ഞപ്പോൾ കാര്യം ഒത്തുതീർത്തിപ്പിലാക്കിയിട്ടു പോയാൽ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞു നാട്ടുകാരും ടാക്സി ഡ്രൈവറും കൂടി ലോറി തടഞ്ഞു നിറുത്തിയിരിക്കയാണ്. ഉപൻ വന്ന് കാര്യം ഒന്നു വേണ്ടവിധം കൈകാര്യം ചെയ്യ്"
ഉടൻ തന്നെ ഞാൻ ആ സൈക്കിളിന്റെ പിന്നിലിരുന്ന്‌ സംഭവ സ്ഥലത്തെത്തി കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി. കള്ളുഷാപ്പിനടുത്തുള്ള ഒരു വളവിലാണ് അപകടം. അവിടെ നിന്ന് കള്ളുഷാപ്പ് കാണാം. അപകടം നടന്നയുടൻ ഷാപ്പുടമ അവിടെയെത്തി കാറിന്റെ കേടുപാടുകളും മുൻസീറ്റിലിരുന്ന കൊച്ചളിയന്റെ മൂക്കിലെ ചെറിയ മുറിവും നിരീക്ഷിച്ചതിനു ശേഷം തനിക്കു കള്ളു ബാരലുകളും കൊണ്ടു വന്ന ലോറി ഡ്രൈവർക്കു സഹായകരമായ നിർദേശം കൊടുത്തു: "ഇതൊരു നിസ്സാര അപകടം മാത്രം, സാരമില്ല, താൻ വണ്ടിയെടുത്തു കൊണ്ടു പൊയ്ക്കോളൂ" അതു കേട്ട നാട്ടുകാരും ടാക്സിഡ്രൈവറും ചേർന്നു ലോറി തടഞ്ഞു നിറുത്തിയിട്ട് എന്നെ വിവരമറിയിക്കുവാൻ ആളെ സൈക്കിളിൽ വിടുകയാണുണ്ടായത്. ഞാൻ ടാക്സി ഡ്രൈവറോട് കേടുപാടുകൾ നികത്തുവാൻ എത്ര രൂപാ വേണ്ടിവരുമെന്ന് ചോദിച്ചു. അയാൾ എല്ലാം ഒന്നു കൂടി പരിശോധിച്ചു നോക്കിയിട്ടു ഒരു തുക പറഞ്ഞു. ലോറി ഡ്രൈവറെ സമീപിച്ചു ആ തുക കൊടുത്തു ഒത്തുതീർപ്പാക്കിയില്ലെങ്കിൽ ആളേ വിട്ടു പോലീസിനെ വിളിപ്പിച്ചു കൊണ്ടുവരുമെന്ന് ഞാൻ ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ അയാൾ തികയാത്ത രൂപാ ഷാപ്പുടമയിൽ നിന്നും വാങ്ങി കാര്യം settle ആക്കി ലോറിയുമെടുത്തു കൊണ്ടു പോയി. തിരികെ ടാക്സിയ്ക്കടുത്തു ചെന്നപ്പോൾ അച്ഛൻ, കള്ളുഷാപ്പിന് മുന്നിൽ നിന്ന് കാര്യങ്ങൾ വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടുനിന്നിരുന്ന ആളേ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച് അയാളുടെ പേരും പറഞ്ഞിട്ട് എന്നോട് പറഞ്ഞു: "ആ നിൽക്കുന്ന ഷാപ്പുടമയെ എനിക്കു നന്നായറിയാം. വർക്കലെ നമ്മുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും അല്പമകലെയാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്. ഞങ്ങളോടൊപ്പം സിംഗപ്പൂരിലും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആളത്ര മാന്യനൊന്നുമല്ല. സംസ്ക്കാരവുമില്ല. രണ്ടു വർഷം മുൻപ് അവിടുത്തെ സ്ഥലം വിറ്റിട്ട് എവിടെയോ പോയെന്നറിഞ്ഞായിരുന്നു. ഇപ്പഴാണറിയുന്നയത്‌ അയാളിവിടെയാണെത്തിപ്പെട്ടതെന്ന്. അപകടം നടന്നയുടനെ വന്ന് ടാക്സിയുടെ കേടുപാടും മോന്റെ മൂക്കിലെ മുറിവും നോക്കിയിട്ടു ലോറി ഡ്രൈവറോട് പൊയ്ക്കൊള്ളാനാണയാൾ പറഞ്ഞതു. നാട്ടുകാരാ തടഞ്ഞു നിറുത്തിയത്. ടാക്സിയിൽ പിറകിലിരുന്ന എന്നെ ആദ്യം അയാൾ കണ്ടിരുന്നില്ല. കാര്യം പന്തിയല്ലെന്ന് കണ്ട് പതുക്കെ മുങ്ങുവാൻ നോക്കിയപ്പോ ഞാൻ അയാളെ പേരെടുത്തു വിളിച്ചു. അടുത്തു വന്നപ്പോളാണ് അയാൾ എന്നെ കണ്ടത്. ഞാനാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു ചമ്മലോടെ, ഒന്നും പറയാതെ, ഒരു ജാള്യ ചിരിയും ചിരിച്ചു ധൃതിയിൽ സ്ഥലം കാലീയാക്കുകയാണ് ആ ഭീരു ചെയ്തത്".

2017 സെപ്റ്റംബർ 28, വ്യാഴാഴ്‌ച

Post No.14. കട്ടൻ കാപ്പിയും പരിപ്പു വടയും.

14. കട്ടൻ കാപ്പിയും പരിപ്പു വടയും

സെക്കൻഡ് ഫോമിലെ (ഏഴാം ക്ലാസ്സ്) പതിവ് സയൻസ് ടീച്ചർ അവധിയിലായിരുന്ന ഒരു ക്ലാസ്സ്‌. തൽക്കാലം പകരക്കാരനായി പുതുതായി വന്നു ചേർന്ന അബ്ദുൽ കരീം സാറ് ക്ലാസ്സിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ ക്ലാസ്സ്‌ ശരിക്കും ബഹളമയം. ആ സമയം ഉപനും മാധവൻ കുട്ടിയും തങ്ങളുടെ പുസ്തകക്കെട്ടിലിട്ടിരുന്ന റബ്ബർ ബാൻഡുകളെടുത്തു അവരവരുടെ രണ്ടു കൈകളുടെയും വിരലുകളിൽ കോർത്ത് പുതിയ പുതിയ കെട്ടുകളുണ്ടാക്കി മത്സരിച്ചു കളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. സാറ് ക്ലാസ്സിൽ പ്രവേശിച്ചു ചൂരലെടുത്തു മേശപ്പുറത്തു ആഞ്ഞടിച്ചു ശബ്ദമുണ്ടാക്കിയപ്പോൾ ക്ലാസ് പെട്ടെന്ന് നിശ്ശബ്ദമായി. ക്ലാസ് മോണിറ്റർ ആരാണെന്നു ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കിയിട്ടു ആ ക്‌ളാസ്സിലെ വിഷയമെന്താണെന്നു ചോദിച്ചു. സയൻസ് ആണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ, അത് തൻ്റെ വിഷയമല്ലെന്നും, പൊതുവായ എന്തെങ്കിലും കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കാം എന്നുമായി സാറ്. സാറ് പലരോടും പല കാര്യങ്ങളും ചോദിക്കുകയും ചിലർ ശരിയുത്തരവും മറ്റു ചിലർ തെറ്റുത്തരവും കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. ഉപനോടും മാധവൻ കുട്ടിയോടും സാർ എന്തോ ചോദിക്കുകയും അവർ ഉത്തരം കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. സാറ് പിറകിലെ ബെഞ്ചുകളിലിരിക്കുന്ന കുട്ടികളോട് ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവർ രണ്ടുപേരും, തങ്ങളോട് ഇനി സാറ് ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കുവാനുള്ള സാദ്ധ്യത ഇല്ലെന്നുള്ള തോന്നലാൽ ആകണം, വീണ്ടും റബ്ബർ ബാൻഡ് കുരുക്കിക്കളിക്കുന്നതിൽ വ്യാപൃതരായി. പക്ഷേ , അധികം താമസിച്ചില്ല, അത് സാറിൻ്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെടുക തന്നെ ചെയ്തു.

"ഇവിടെ വരിനെടാ, രണ്ടും".
ആരോടാണ് സാറതു പറഞ്ഞതെന്നറിയുവാൻ, കളി നിറുത്തി, അവരും സാറിൻ്റെ നേർക്ക് നോക്കി. അതാ സാറിൻ്റെ ചൂരൽ തങ്ങളേ മാടി വിളിക്കുന്നു! ഉപന് ഉള്ളിൽ നേരിയ ഭയം തോന്നി. റബ്ബർ ബാൻഡ് അറിയാതെ തന്നെ കൈകളിൽ നിന്നും ഊർന്നു പോയെങ്കിലും അവർ അനങ്ങാതെ അവിടെത്തന്നെയിരുന്നു.

"നിങ്ങളോടു തന്നെയാ പറഞ്ഞത്; എഴുന്നേറ്റു വരിനെടാ ഇവിടെ". സാറ് വീണ്ടും ചൂരല് കൊണ്ട് മാടി വിളിച്ചു കൊണ്ട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു പറഞ്ഞു. മാധവൻ കുട്ടി മുന്നിലും ഉപൻ പിന്നിലുമായി സാറിൻ്റെ അടുത്ത് ചെന്നു.

"ക്ലാസ്സിലിരുന്നാണോടാ കളിക്കുന്നേ? അതും മുൻ ബെഞ്ചിലിരുന്ന്. കൈ നീട്ട്"
മാധവൻ കുട്ടി വലതു കൈ നീട്ടിക്കൊടുത്തു. സാറ് ആഞ്ഞു തന്നെ അവൻ്റെ കൈവെള്ളയിൽ ഒരടി വച്ചു കൊടുത്തു. അടിയുടെ ഊക്കിൽ അവൻ്റെ കൈ താഴുകയും വേദന കൊണ്ട് അവനൊന്നു പുളഞ്ഞു കുനിയുകയും ചെയ്തു. അത് കണ്ട് ഉപൻ്റെ നെഞ്ചത്തൊരു ആളലുണ്ടായി.

"ങ്ങും, നീട്ട്", വീണ്ടും മാധവൻ കുട്ടിയോട് തന്നെ. അവൻ കൈ നീട്ടി. വീണ്ടും അതേ ഊക്കിൽ ഒന്ന് കൂടി.

"ങ്ങും, പോയിരിക്ക് "
മാധവൻ കുട്ടി കയ്യും കുടഞ്ഞു, ബദ്ധപ്പെട്ടു വേദനയും കടിച്ചമർത്തി, ബെഞ്ചിൽ പോയി ഇരുന്നു. ഉപൻ ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു: 'ഇനി തൻ്റെ ഊഴം. തന്നെയും സാറാടിക്കുമോ? തന്നെ ഇതു വരെ സാറന്മാരാരും അടിച്ചിട്ടില്ലല്ലോ. അതിനവർക്ക് താൻ അവസരം കൊടുത്തിട്ടില്ല എന്നതാണ് വാസ്തവം.'

"ങ്ങും, നീട്ട്", ചൂരൽ നീട്ടിക്കൊണ്ടു സാറിൻ്റെ ആജ്ഞ. അവൻ അറിയാതെ, അറച്ചറച്ച്‌, പതുക്കെ, കൈ നീട്ടിക്കൊടുത്തു. പിന്നെ ഒരു നിമിഷം താമസിച്ചില്ല. "ധിം". സീൽക്കാരത്തോടെ, മാധവൻ കുട്ടിക്ക് കൊടുത്ത അതേ ഊക്കിൽ, അടി അവൻ്റെ കയ്യിൽ പതിച്ചു. വേദന കൊണ്ട് ഉപൻ പുളഞ്ഞു പോയി. അടിയുടെ ആഘാതത്താൽ കൈ താഴ്ന്നതൊടൊപ്പം അവൻ മുന്നോട്ടാഞ്ഞു. വീഴാതിരിക്കാൻ മുന്നോട്ട് ഒരു സ്റ്റെപ് വച്ചു ബാലൻസ് വീണ്ടെടുത്തിട്ടു അവൻ അവിടെത്തന്നെ നിന്നെങ്കിലും അൽപ്പം ഉറക്കെത്തന്നെ കരഞ്ഞുപോയി. കൈ മരവിച്ചു തളർന്നു; ഒപ്പം കൈവെള്ളയിലേക്കു ചൂടിൻ്റെ ഒഴുക്കും അവനു അനുഭവപ്പെട്ടു. ഇടതു കൈ കൊണ്ട് വലതു കൈ പിടിച്ചുയർത്തി നോക്കി. കൈ വെള്ള ചുവന്നു വീർത്തു കഴിഞ്ഞു. അതാ സാറിൻ്റെ ശബ്ദം വീണ്ടും :

"ങ്ങും, നീട്ട്", സാർ ആക്രോശിച്ചു.
സാറ് വിടുന്ന മട്ടില്ല. മാധവൻ കുട്ടിക്ക് രണ്ടു കൊടുത്തതല്ലേ, പന്തിയിൽ പക്ഷപാതമരുതല്ലോ!
കാര്യം പന്തിയല്ലെന്ന് കണ്ടു സുലൈമാൻ പെട്ടെന്നെഴുന്നേറ്റു സാറിനോട് ഉറക്കെ പറഞ്ഞു:

"സാറേ, ഇനി അവനേ അടിക്കല്ലേ; സാറന്മാരാരും അവനെ അടിക്കത്തില്ല."
തനിക്കു വേണ്ടി ഉറ്റ ചങ്ങാതിയുടെ അപേക്ഷ കേട്ടതും, ഉപൻ്റെ സങ്കടം ഇരട്ടിച്ച്‌ കരച്ചിലിൻ്റെ ആക്കവും കണ്ണു നീരിൻ്റെ ഒഴുക്കും കൂടി,

"ങ്ങും, പോയിരുന്നോ", സാർ പറഞ്ഞു.
ഉപൻ സീറ്റിൽ പോയിരുന്നു കരച്ചിൽ തുടർന്നു. കൈ വെള്ള വിങ്ങുന്നുണ്ട്. കണ്ണുമടച്ചിരുന്നു കരഞ്ഞും ഏങ്ങലടിച്ചും അവൻ തളർച്ചയിലേയ്ക്ക് വഴുതി. ശരീരത്തിന് ബലമില്ലാത്തതു പോലെ. മാധവൻ കുട്ടിയുടെ തോളിലേക്ക് തല ചരിച്ചു വെച്ചായി പിന്നീട് അവൻ്റെ കരച്ചിലും ഏങ്ങലടിയും. ക്രമേണ കരച്ചിൽ നിന്നെങ്കിലും കണ്ണീരിനും ഏങ്ങലടിക്കും കുറവില്ല. നേരിയ ബോധവുമുണ്ട്. അല്പം കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ്റെ തല മാധവൻ കുട്ടിയുടെ തോളിൽ നിന്നും വഴുതി വീഴുവാൻ പോയി. മാധവൻ താങ്ങി നിറുത്തുവാൻ നോക്കിയെങ്കിലും വീണ്ടും തെന്നി വീഴുവാൻ പോയി. അതു കണ്ട അടുത്തിരുന്ന കുട്ടി, പിൻ ബഞ്ചിലെ കുട്ടികളോട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന സാറിനോടായി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു :

"സാർ, ഉപൻ തളന്നു വീഴാൻ പൊന്നു."
സാറെഴുന്നേറ്റു വന്നു ഉപനെ കുലുക്കി വിളിച്ചു: "എടോ". അവൻ പ്രതികരിച്ചില്ല, ഏങ്ങലടി മാത്രം. വീണ്ടും വീഴുവാനാഞ്ഞു. അത് കണ്ടു സാറ് അടുത്തിരുന്ന കുട്ടികളെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചിട്ടു ഉപനേ പതുക്കെ പിടിച്ചു ബഞ്ചിൽ കിടത്തിയിട്ട് വീണ്ടും കുലുക്കി വിളിച്ചു നോക്കി. അനക്കമില്ല; എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് അവൻ്റെ ഉപബോധ മനസ്സിൽ ഒരു ഏകദേശ രൂപമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, ഏങ്ങലടി മാത്രമായിരുന്നു പ്രതികരണം.

കുറച്ചു സമയത്തേക്ക് വെറും നിശ്ശബ്ദത മാത്രം. അപ്പോഴതാ താൻ പറങ്കിമാവിൻകൊമ്പിലിരുന്നു അത് പിടിച്ചു കുലുക്കുന്നതു പോലെയുള്ള ഒരു തോന്നൽ. കുലുക്കം നിന്നതിനോടൊപ്പം "ഉപനേ എഴുന്നേൽക്ക്" എന്നുള്ള ശബ്ദവും. ആ ശബ്ദം താൻ എവിടെയോ കേട്ടിട്ടുള്ളത് പോലെ. അതാ കവിളിൽഒരു തലോടൽ. അത് അച്ഛൻ്റെ ശബ്ദവും തലോടലുമല്ലേ? പണ്ട് നടക്കല്ലിൽ വീണു മൂക്ക് ചമ്മന്തിയായപ്പോൾ അച്ഛൻ തലോടി ആശ്വസിപ്പിച്ചത് പോലെ തന്നെ! അതേ, അച്ഛൻ തന്നെ. ഇനി പേടിക്കേണ്ടാ, എന്തൊരാശ്വാസം! "കുറച്ചു വെള്ളം കൊണ്ടുവാടോ", വീണ്ടും അതേ ശബ്‌ദം. പെട്ടെന്ന് തൻ്റെ മുഖത്തതാ വെള്ളത്തുള്ളികൾ വീഴുന്നു. മഴ പെയ്യുകയാണോ? ഉപൻ അറിയാതെ തന്നെ കണ്ണ് തുറന്നു. മുന്നിലെ കാഴ്ച അത്ര വ്യക്തമല്ല. രണ്ടു മൂന്നു നിമിഷങ്ങൾ. അതാ ഒരു മുഖം കുനിഞ്ഞു വന്നു തൻ്റെ മുഖത്തിന് മേൽ നിൽക്കുന്നു. ഏങ്ങലൊട് തന്നെ വീണ്ടും സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.

"എടോ ഞാൻ നിൻ്റെ പ്രഭാകരൻ സാറാ, എഴുന്നേൽക്ക്" അവൻ്റെ ഇടതു തോളിൽ തട്ടിക്കൊണ്ടു അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. പ്രഭാകരൻ സാറാണെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞതും, ഉപൻ്റെ സങ്കടം വീണ്ടും പൊട്ടി കണ്ണീരായി ഒഴുകുവാൻ തുടങ്ങി. ഉറക്കെ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അവൻ സാറിൻ്റെ ഇടതു കൈവിരലുകളിൽ ബലമായി പിടിച്ചു; തന്നെ വിട്ടുപോകരുതെന്നു അഭ്യർത്ഥിക്കും പോലെ. സാറവനെ പതുക്കെ പിടിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചിരുത്തി.
താൻ വളരെ അവശനാണെന്നു സാറിനപ്പോൾ മനസ്സിലായിക്കാണണം.സമാധാനിപ്പിക്കാനെന്ന വണ്ണം സാറ് പറഞ്ഞു :

"ഒരടിയല്ലേ കിട്ടിയുള്ളൂ; അതിനിത്രയുമാകാമോ? മറ്റു കുട്ടികൾക്കൊക്കെ ദിവസ്സവും പൊതിരെ തല്ലു കിട്ടുന്നത് താൻ കാണാറുള്ളതല്ലേ? അവർക്കൊന്നും ഒരു കൂസലുമില്ലല്ലോ? കരച്ചില് നിർത്ത്, എല്ലാം ശരിയാകും."
എന്നിട്ട് സാർ സുലൈമാനെ അടുത്ത് വിളിച്ചു ഒന്ന് രണ്ടു തുട്ടുകൾ എടുത്തു കൊടുത്തിട്ട് പറഞ്ഞു:
"വേഗം പോയി ഒരു കാപ്പിയും രണ്ടു പരിപ്പ് വടയും വാങ്ങിക്കൊണ്ടു വാ."

അബ്ദുൽ കരീം സാർ ഈ സമയമത്രയും അല്പം അമ്പരപ്പോടുകൂടി, എന്നാൽ ഇളിഭ്യനായി,നിൽക്കുകയായിരുന്നു. പ്രഭാകരൻ സാർ തിരിഞ്ഞു, ഉപനേ ചൂണ്ടി, അദ്ദേഹത്തോടായി പറഞ്ഞു: "ഇവൻ മറ്റു കുട്ടികളേ അപേക്ഷിച്ചു വളരെ കൊച്ചല്ലേ? ഇത്രയേ ഉള്ളെങ്കിലും ക്‌ളാസ്സിൽ പഠിത്തത്തിന് അവനാണ് ഒന്നാമൻ. അധ്യാപകരാരും അവനെ തല്ലാറില്ല - അതിനവൻ അവസരം കൊടുക്കാറുമില്ല. അല്പം മയത്തിലാകായിരുന്നു."

അബ്ദുൽ കരീം സാർ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അബദ്ധം പിണഞ്ഞു പോയല്ലോ എന്ന ജാള്യതാ മുഖഭാവം മാത്രം.

സുലൈമാൻ ഒരു കട്ടൻ കാപ്പിയും വടയുമായെത്തിയിട്ടു പ്രഭാകരൻ സാറിനോടായി പറഞ്ഞു: "കട്ടൻ കാപ്പിയേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു." എന്നിട്ട് അത് ബെഞ്ചിൽ ഉപൻ്റെ  അടുക്കലായി വച്ചു . സാറ് ഉപനോടായി പറഞ്ഞു: അതെടുത്തു കഴിക്ക്. ക്ഷീണവും തളർച്ചയുമൊക്കെ മാറും. "
ഉപന് ആകെയൊരു ചമ്മൽ. സാറങ്ങിനെ ചെയ്യുമെന്ന് ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചതല്ലല്ലോ? കുട്ടികളുടെയെല്ലാം മുൻപിൽ വച്ച് താൻ വീണ്ടും ചെറുതായി പോകുന്നതു പോലെ. അവൻ മടിച്ചിരുന്നു. അതു മനസ്സിലാക്കിയ പ്രഭാകരൻ സാറിൻ്റെ  ആജ്ഞ ഉടൻ കേട്ടു : "എടുത്തു കഴിക്കെടോ" എന്നിട്ടു, പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്, വീണ്ടും: "അല്ലെങ്കിൽ എൻ്റെ കൈകൊണ്ടും കിട്ടും."
പ്രഭാകരൻ സാറിനു തന്നേ അടിക്കുവാൻ കഴിയില്ലെന്ന് ഇതിനകം തന്നെ ഉപൻ  മനസ്സിലാക്കിക്കഴിഞ്ഞതാണല്ലോ! ആ സ്നേഹത്തിനു മുൻപിൽ അവൻ കീഴടങ്ങി. പതുക്കെ കാപ്പിയെടുത്തു രണ്ടിറക്കു കുടിച്ചിട്ടു ഒരു വടയുമെടുത്തു കടിച്ചു തിന്നു തുടങ്ങി. അവൻ ഒരു വടയും തിന്നു, കാപ്പിയുടെ പകുതിയും കുടിച്ചതിനു ശേഷമേ സാറ് തിരികെപ്പോയുള്ളു;
"ങാ, ഇനി കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല", എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്. സാറ് പോയിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഉപൻ രണ്ടാമത്തെ വട മാധവൻ കുട്ടിക്ക് കൊടുത്തു, അടി വാങ്ങുന്നതിൽ അവനും പങ്കാളിയായിരുന്നല്ലോ!

പിന്നീട് മാധവൻ കുട്ടി പറഞ്ഞു: "അബ്ദുൽ കരീം സാറ് നിന്നെപ്പിടിച്ചു ബെഞ്ചിൽ കിടത്തുന്നത് കണ്ടപ്പോ സുലൈമാനാ, സാറ് കാണാതെ, വെളിയിലിറങ്ങിപ്പോയി പ്രഭാകരൻ സാറിനെ വിളിച്ചോണ്ടു വന്നത്."

ആ സംഭവത്തിന് ശേഷം ഉപന് പ്രഭാകരൻ സാറിനോടുള്ള ബഹുമാനവും ആരാധനയും ഇരട്ടിയാകുകയും അവരുടെ ഗുരു ശിഷ്യ ബന്ധം ഒരു പുതിയ തലത്തിലേയ്ക്ക് ഉയരുകയും ചെയ്തു. ഉപൻ തേർഡ് ഫോം (എട്ടാം ക്ലാസ്സ്) പാസ്സായിട്ടു അഞ്ചൽ ഹൈസ്കൂളിലേയ്ക്ക് പോകുന്ന വഴിക്ക്, ഏരൂർ സ്കൂൾ പിന്നിട്ടു കഴിഞ്ഞാൽ, മിക്കവാറും എല്ലാ ദിവസങ്ങളിലും, SSLC കഴിയുന്നത് വരെ, കരയുള്ള വെള്ള മുണ്ടും വെള്ള ജുബ്ബായും ധരിച്ചു, ഇടതു കയ്യിൽ നിവർത്തിയ കുടയും ആ കയ്യിൽത്തന്നെ മുണ്ടിൻ്റെ കോന്തലയും പിടിച്ചു എതിരേ തലയുയർത്തി നടന്നു വരുന്ന പ്രഭാകരൻ സാറിനെ വണങ്ങി അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ മൗനാനുഗ്രഹം നേടാറുണ്ടായിരുന്നു.

******* ******* *******

23 വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷം, 1983 ൽ, ഉപഗുപ്തൻ തിരുവനന്തപുരത്തു എമിഗ്രേഷൻ ഓഫീസറായി ജോലിയിലിരിക്കുന്ന സമയം. ഒരു ഞായറാഴ്ച ദിവസ്സം ജന്മനാടായ അയിലറയ്ക്കു പോകുവാനായി അഞ്ചൽ ബസ്സ് സ്റ്റാൻഡിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ, യാദൃശ്ചികമായി പ്രഭാകരൻ സാറിനെ കാണുവാനിടയായി. തല നന്നായി നരച്ചു പ്രായം തോന്നിക്കുമെന്നല്ലാതെ സാറിനു വലിയ മാറ്റമൊന്നുമില്ല. ഉപനടുത്തു ചെന്ന് അഭിവാദ്യം ചെയ്തു; സാറ് തിരിച്ചും. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ നോട്ടം കണ്ടപ്പോൾ ഉപന് മനസ്സിലായി, സാറിനവനെ മനസ്സിലായിട്ടില്ലെന്ന്. ഉപൻ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. തൻ്റെ പേരു കേട്ടതും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കണ്ണുകൾ വികസിക്കുന്നതും ഒപ്പം ആ പഴയ വാത്സല്യം അവയിൽ നിഴലിക്കുന്നതും ഉപൻ വ്യക്തമായി കണ്ടു. സാർ തെളിഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോട് പറഞ്ഞു: "താനാളങ്ങു വലുതായല്ലോ, പിന്നെങ്ങിനെ മനസ്സിലാകും ഇത്രയും വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷം!?"
സാറ് വിവരങ്ങളൊക്കെ ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി. പിരിയുമ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: "താൻ നല്ല ഒരു നിലയിലെത്തിയല്ലോ, എനിക്ക് വളരെ സന്തോഷമായി" കൂടെത്തന്നെ ഒരനുഗ്രഹവും : "ഇനിയും നന്നായി വാ."

15. സുലൈമാനെന്ന ചങ്ങാതി പ്രതിഭാസം

ഓലപ്പള്ളിക്കൂടം മുതൽ  ഉപന് പല കൂട്ടുകാരുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, മോഹനൻ ആയിരുന്നു അവൻ്റെ  ഏറ്റവും അടുത്ത കൂട്ടുകാരൻ. നിർഭാഗ്യവശാൽ നാലാം ക്‌ളാസിൽ വച്ച് മോഹനൻ്റെ എന്നന്നേയ്‌ക്കു മായുള്ള   വേർപാടോടെ ആ സ്ഥാനം പ്രതാപന് കിട്ടി.   രണ്ടാം സ്ഥാനം അഞ്ചാം ക്ലാസ്സു വരെയും ശാർങ്ങധരനും. അഞ്ചാം ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞതോടെ, ഫസ്റ്റ് ഫോമിൽ ഏരൂർ സ്കൂളിൽ ചേർന്നപ്പോൾ, പ്രതാപൻ വേറെ ഡിവിഷനിൽ ആകുകയും, ശാർങ്ഗധരനും കുടുംബവും പത്തനംതിട്ടയിലേയ്ക്ക് താമസം മാറ്റുകയും ചെയ്തു. ഏരൂർ സ്കൂളിൽ  തുടക്കത്തിൽ മുൻബെഞ്ചിൽ ഇടത്തും വലത്തുമായി ഇരുന്നിരുന്ന മാധവൻ കുട്ടിയേയും കൃഷ്ണൻ കുട്ടിയേയും പുതിയ കൂട്ടുകാരായി കിട്ടിയെങ്കിലും, അധികം താമസിയാതെ തന്നെ പിൻ ബെഞ്ചുകാരനായ, തന്നേക്കാൾ മുതിർന്ന,   സുലൈമാൻ ഉപൻ്റെ ഏറ്റവുമടുത്ത കൂട്ടുകാരനായി മാറുവാൻ അധിക സമയം വേണ്ടി വന്നില്ല. രാവിലെയും വൈകിട്ടും സ്കൂളിലേക്കും, തിരിച്ചും ഒരുമിച്ചുള്ള യാത്രയ്ക്ക് പുറമെ, സുലൈമാൻ്റെ ഉപനോടുള്ള സഹോദര തുല്യമായ സ്നേഹപ്രകടനവുമായിരുന്നു അതിനു പിറകിൽ. തനിക്കൊരു ജ്യേഷ്ഠ സഹോദരനില്ലാതിരുന്ന കുറവ് ഉപൻ സുലൈമാനിൽക്കൂടി നികത്തുകയും ചെയ്തു.

ബുധനും  ശനിയും ഏരുർ ചന്ത ദിവസങ്ങളായിരുന്നു. ബുധനാഴ്ചകളിൽ സ്കൂളിലേയ്ക്ക് പോകുമ്പോൾ, അച്ഛനോടൊപ്പം, ഉപൻ്റെയും തലയിൽ പച്ചക്കറിയുടേയോ മരച്ചീനിയുടെയോ ഏതെങ്കിലും ഒരു ചെറിയ ചുമടുമുണ്ടായിരിക്കും. ഏരൂർ ജംഗ്ഷന് മുൻപുള്ള ചന്തയിൽ അതിറക്കിവച്ചിട്ടായിരിക്കും ജംഗ്ഷനും കഴിഞ്ഞുള്ള സ്കൂളിലേക്കുള്ള
ഉപൻ്റെ യാത്ര. ക്രമേണ സ്കൂൾ ഇല്ലാത്ത ശനിയാഴ്ചകളിലും ഉപൻ അച്ഛൻ്റെ കൂടെ ചുമടുമായി ചന്തയിലേക്ക് പോകുക പതിവായി. അങ്ങിനെയുള്ള ഒരു ശനിയാഴ്ച ദിവസ്സം ഉപൻ ചന്തയിൽ പച്ചക്കറി വിറ്റുകൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ, അച്ഛൻ അടുത്തില്ലാതിരുന്ന സമയം, അതാ, അപ്രതീക്ഷിതമായി, തൻ്റെ മുൻപിലേയ്ക്ക് ഒരു ഗ്ലാസ് നിറയെ ചുവപ്പു നിറമുള്ള വെള്ളവുമായി ഒരു കൈ നീണ്ടു വരുന്നു ! തലയുയർത്തി നോക്കിയ ഉപൻ അതിശയിച്ചു പോയി. അതു സുലൈമാൻ്റെ കയ്യായിരുന്നു ! "സർബത്താ, കുടിച്ചോ, വെയിലത്തു നിക്കുവല്ല്യോ" സുലൈമാൻ പറഞ്ഞു. കുറച്ചകലേയ്ക്ക് കൈ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു കൊണ്ട് സുലൈമാൻ തുടർന്നു: : "ദേ, ഞാൻ അവിടെ നിന്നോണ്ട് സര്ബത്തു വിക്കുന്നൊണ്ട്, എല്ലാ ശനിയാഴ്ചയും".  മടിച്ചു മടിച്ചാണെങ്കിലും ഉപന് അത് വാങ്ങി കുടിക്കാതെ നിർവാഹമില്ലായിരുന്നു. തിരികെ ഗ്ളാസ്സുമായി നടക്കുന്നതിനു മുൻപ് സുലൈമാൻ്റെ അധികാരത്തോടെയുള്ള ഒരുത്തരവും : "ചന്തേ വരുമ്പോളൊക്കെ എൻ്റെയടുത്തു വന്നു   സര്ബത് കുടിച്ചേക്കണം, മടിച്ചേക്കരുത്". സാക്കറിനും നിറങ്ങളും ചേർത്തുള്ള സര്ബത്. കുറഞ്ഞ ചെലവിൽ കൂടുതൽ ലാഭമുള്ള കച്ചവടം. പോകെപ്പോകെ, സ്കൂളുള്ള ബുധനാഴ്ചകളിലും സുലൈമാൻ സര്ബത് കച്ചവടം നടത്തുകയും   ഉച്ചകഴിഞ്ഞു മാത്രം സ്കൂളിൽ വരിക പതിവാക്കുകയും ചെയ്തു. ഒരു ദിവസ്സം ഉപൻ അവനോടു ചോദിച്ചു: "സര്ബത്തു വിറ്റു കിട്ടുന്ന പൈസാ കൊണ്ട് നീ എന്താ ചെയ്‌യൂന്നേ ?"
"കൂടുതലും  ഞാൻ ഉമ്മേടെ കയ്യി കൊടൂക്കും, വീട്ടു ചെലവിന്. ബാക്കിയൊള്ളേന്നു ഫീസിനൊള്ളതെടുത്തിട്ടു കൊറച്ചു ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചു വെക്കും; കൊറച്ചു ചെലവാക്കുവേം ചെയ്യും." അവൻ പറഞ്ഞു. മിഡ്‌ഡിൽ സ്കൂളിൽ അക്കാലത്തു ഒന്നര രൂപാ ഫീസ്സു കൊടുക്കേണ്ടിയിരുന്നു. ഉപൻ ഓർത്തു : 'ശനിയാഴ്ചകളിൽ, പച്ചക്കറിയും മറ്റും വിറ്റു കഴിഞ്ഞാൽ അച്ഛൻ തന്നേയും കൊണ്ട് ചന്തയിലുള്ള കാപ്പിക്കടയിൽ കയറുകയും, അച്ഛൻ ഒരു ചായ വാങ്ങിക്കുടിക്കുകയും തനിക്കൊരു പാലും വെള്ളത്തിനൊപ്പം  പരിപ്പ് വടയോ മോദകമോ വാങ്ങി തരികയുമാണ് പതിവ്. പൈസായായി അച്ഛൻ തരാറില്ല' സ്കൂൾ വിട്ടു വീട്ടിലേയ്ക്കു ഒരുമിച്ചുള്ള യാത്രയിൽ പലപ്പോഴും സുലൈമാൻ കാലണയ്ക്കു ഒരു കടലാസ്സു കുമ്പിളിൽ നുറുങ്ങിയ കശുവണ്ടിപ്പരിപ്പോ വറുത്ത കടലയോ വാങ്ങുകയും രണ്ടുപേരും കൂടെ കൊറിച്ചുകൊണ്ട് യാത്ര തുടരുകയും പതിവായിരുന്നു. സ്വന്തമായി സ്ഥലമില്ലാതിരുന്ന സുലൈമാൻ്റെ  വാപ്പ ഖാദറിനും കുടുംബത്തിനും താമസിക്കുവാനായി  രാജരത്നം എസ്റ്റേറ്റ് ഉടമ എസ്റ്റേറ്റിലെ ഒഴിഞ്ഞുകിടന്ന ചെറിയ വീട് വെറുതേ കൊടുത്തിരിക്കുകയാണ്; ഒപ്പം എസ്റ്റേറ്റിൻ്റെ പൊതുവായ ഒരു മേൽനോട്ടവും വേണം. ഖാദർ റബര് ടാപ്പിംഗ് തൊഴിലാളിയാണെങ്കിലും എന്നും ടാപ്പിംഗ് ഇല്ലാതിരുന്നതിനാൽ എട്ടൊമ്പത് അംഗങ്ങളുണ്ടായിരുന്ന ആ കുടുംബം വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടിലായിരുന്നു. സുലൈമാൻ ആയിരുന്നു മൂത്ത മകൻ.

ഏരൂർ മിഡ്‌ഡിൽ സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം പൂർത്തിയായപ്പോൾ ഉപനും സുലൈമാനും അഞ്ചൽ ഹൈസ്കൂളിൽ ഫോർത്തു ഫോമിൽ (ഒൻപതാം ക്ലാസ്) ചേർന്നു. എന്നാൽ രണ്ടുപേരും വെവ്വേറെ ക്ലാസ്സുകളിലാകുകയും, ഉപന്, പതിവുപോലെ, മുൻ ബെഞ്ചിൽ സ്ഥാനം കിട്ടുകയും, ഇരു വശങ്ങളിലുമിരുന്ന വര്ഗീസിനെയും ദാനിയലിനെയും പുതിയ കൂട്ടുകാരായി കിട്ടുകയുണ്ടായെങ്കിലും, സുലൈമാൻ തന്നെയായിരുന്നു ഉപൻ്റെ   പ്രഥമ ചങ്ങാതി. വൈകിട്ട് സ്കൂൾ വിട്ടാൽ സ്കൂളിന് മുൻവശത്തുള്ള ഗ്രൗണ്ടിൽ ഫുട്ബോൾ കളിക്കുവാൻ സുലൈമാൻ മറ്റു കുട്ടികളോടൊപ്പം കൂടുമ്പോൾ ഉപനും അവരോടൊപ്പം കൂടേണ്ടി വന്നു. ആദ്യമായി അങ്ങിനെ താമസിച്ചപ്പോൾ അച്ഛൻ ഉപനേ  അന്വേഷിച്ചു ഏരൂർ വരെ ചെല്ലുകയും, താമസിച്ചതിനു ശകാരിക്കുകയും ചെയ്തു. രണ്ടാമത്തെ പ്രാവശ്യം തല്ലുകിട്ടുകയുമുണ്ടായി. പിന്നെപ്പിന്നെ അച്ഛൻ അത് ഗൗനിക്കാതെയുമായി. മിക്കവാറും എന്നും വളരെ താമസിച്ചു വീട്ടിൽ വരുമെന്നതിനാൽ ഉപന് അന്നന്നത്തെ പാഠങ്ങൾ പഠിച്ചു തീർക്കുവാൻ സാധിക്കാതെയുമായി. വീട്ടിൽ അച്ഛനോ അമ്മയോ നിർബന്ധിച്ചു വായിപ്പിച്ചു പഠിപ്പിക്കുന്ന രീതി പണ്ടുമുതലേ ഒട്ടില്ലായിരുന്നുതാനും. പരീക്ഷയ്ക്കു വേണ്ടി പഠിക്കുന്ന രീതി, പണ്ട് മുതൽക്കേ, ക്ലാസ്സിൽ തരുന്ന നോട്ടുകൾ മാത്രം പരീക്ഷയ്ക്ക് മുൻപുള്ള കുറച്ചു അവധി  ദിവസങ്ങളിലേയ്ക്ക് ചുരുങ്ങിയിരുന്നു. മലയാളം, ഇംഗ്ലീഷ്, ഹിന്ദി ടെസ്സ്റ് ബുക്കുകളല്ലാതെ മറ്റു വിഷയങ്ങൾക്കുള്ള ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കുകൾ അച്ഛൻ വാങ്ങി കൊടുക്കാറുമില്ലായിരുന്നു. ക്ലാസ്സിൽ നല്ലപോലെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നത്തിനാൽ മിഡിൽ സ്കൂൾ വരെ ക്ലാസ്സിൽ പൊതുവെ പഠിത്തത്തിൽ ഒന്നാമനായിരുന്നെങ്കിലും ഹൈസ്കൂളിലെത്തിയപ്പോൾ ആ സ്ഥിതി മാറി. അഞ്ചൽ തന്നെയുള്ള രണ്ടു മിഡിൽ  സ്‌കൂളുകളിലെയും, ഏരൂർ ഉൾപ്പെടെ അഞ്ചലിന് എട്ടുപത്തു മൈലോളം (15 KM) ചുറ്റളവിലുള്ള പത്തോളം മിഡിൽ സ്ക്കൂളുകളിൽ നിന്നും വന്നു ചേരുന്ന കുട്ടികളിൽ വാദ്ധ്യാന്മാരുടെ മക്കളും  ട്യൂഷൻ കിട്ടുന്ന കുട്ടികളുമുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള ആറേഴു കുട്ടികളായിരുന്നു ഫോർത് ഫോം (ഒൻപതു) മുതൽ   സിക്സ്ത് ഫോം (പതിനൊന്നാം ക്ലാസ് - SSLC ) വരെ സ്ഥിരമായി മുന്നിൽ നിന്നിരുന്നത്. ഉപൻ്റെ സ്ഥാനം അവർക്കു തൊട്ടു പിന്നിലും. സുലൈമാനാണെങ്കിൽ കഷ്ടിച്ച് എല്ലാ വിഷയങ്ങൾക്കും പാസ്സ് മാർക്ക് വാങ്ങി എങ്ങും തോൽക്കാതെ അടുത്ത ക്ലാസ്സിലേക്ക് കടന്നു കൂടിയിരുന്നു. 1957 ൽ ആദ്യ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ഗവണ്മെന്റ് അധികാരത്തിലേറിയപ്പോൾ ജോസഫ് മുണ്ടശ്ശേരിയുടെ പുതിയ വിദ്യാഭ്യാസ നയമനുസരിച്ചു ആ അധ്യയന വര്ഷം ഉപനും സുലൈമാനും ഉൾപ്പെട്ട, ഫോര്ത് ഫോമിൽ നിന്നും ഫിഫ്ത് ഫോമിലേക്ക് കടന്ന, കുട്ടികൾക്ക് , അത് വരെ ഉണ്ടായിരുന്ന മലയാളം, ഇംഗ്ലീഷ്, ഹിന്ദി, മാത്തമാറ്റിക്സ്, ജനറൽ സയൻസ്, സോഷ്യൽ സ്റ്റഡീസ് എന്നീ ആറു വിഷയങ്ങൾ അടങ്ങുന്ന പാഠ പദ്ധതിക്ക് പുറമേ സ്പെഷ്യലൈസേഷൻ ചെയ്യുവാനായി, കൂടുതലായി മൂന്നു പ്രത്യേകം പ്രത്യേകം വിഷ യങ്ങളടങ്ങുന്ന പല പല ഗ്രൂപ്പുകളായി കുട്ടികളെ വിഭജിക്കുകയുണ്ടായി. കുട്ടികളുടെ അഭിരുചി അനുസരിച്ചോ, ഫോര്ത് ഫോമിലെ ഫൈനൽ പരീക്ഷയുടെ മാർക്കിൻ്റെ  അടിസ്ഥാനത്തിലോ ഗ്രൂപ്പ് വിഭജനം   നടത്താമായിരുന്നു.  അതിൻ  പ്രകാരം അഞ്ചൽ ഹൈസ്കൂളിൽ ഫോറത്തിലെ മാർക്കിൻ്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഗ്രൂപ്പ് വിഭജനം നടത്തിയപ്പോൾ ഉപനേ  ഫിസിക്സ്, കെമിസ്ട്രി, മാത്തമാറ്റിക്സ് അടങ്ങുന്ന 'A " ഗ്രൂപ്പിലും സുലൈമാനേ ഹിസ്റ്ററി, ജിയോഗ്രഫി, എക്കണോമിക്സ് എന്നിവ അടങ്ങുന്ന 'D' ഗ്രൂപ്പിലുമാണ് ഉൾപ്പെടുത്തുകയുണ്ടായത്. ഈ പുതിയ പാഠ പദ്ധതി കുട്ടികൾക്ക് കഠിനമാണെന്നു പ്രതികരിച്ചു പ്രതിപക്ഷം തുടങ്ങി വച്ച വിദ്യാഭ്യാസ സമരം ക്രമേണ 'വിമോചന' സമരമായി മാറുകയും കേന്ദ്ര ഗവണ്മെന്റ്, ലോകത്തു തന്നെ ആദ്യമായി തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട കേരളത്തിലെ  കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ഗവൺമെന്റിനെ  പിരിച്ചു വിടുകയും ചെയ്യുകയുണ്ടായെന്നത് ചരിത്രത്തിൻ്റെ  ഭാഗമായിക്കഴിഞ്ഞു. ആ പുതിയ പാഠ പദ്ധതി ഒരു ബാച്ചിൽ അവസാനിക്കുകയുണ്ടായെങ്കിലും സ്പെഷ്യലൈസേഷനെ അനുകൂലിക്കുന്നവർ ആ പാഠ പദ്ധതി ഉപകാരപ്രദമായിരുന്നേനേ എന്ന് വാദിക്കുന്നവരാണ്. അതവിടെ നിൽക്കട്ടെ, സുലൈമാനാണല്ലോ ഇവിടെ വിഷയം!

ഹൈസ്കൂളിലെത്തിയപ്പോൾ അതുവരെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒന്നര രൂപാ ഫീസ്സ്‌ ആറു രൂപയായി വർദ്ധിച്ചു. അതു  മൂലം നല്ല ഒരു ശതമാനം കുട്ടികൾക്കു തേർഡ് ഫോം കൊണ്ട് വിദ്യാഭ്യാസം അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടി വന്നെങ്കിലും ഉപനും സുലൈമാനും വിദ്യാഭ്യാസം തുടരുകയാണുണ്ടായത്. സുലൈമാൻ്റെ  കുടുംബത്തേ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അത് വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു. പക്ഷെ, സുലൈമാൻ അതുകൊണ്ടൊന്നും പിന്മാറിയില്ല. വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ തനിക്കു ഹൈസ്കൂളിലേയ്ക്ക് പ്രൊമോഷൻ കിട്ടിയ സ്ഥിതിക്ക് തൻ്റെചെറിയ വരുമാന മാർഗമായ സര്ബത്തു കച്ചവടത്തിനും അവൻ പ്രൊമോഷൻ കൊടുത്തു - സര്ബത്തിനു പകരം സേമിയാ പായസ്സം! ശനിയാഴ്ചകളിൽ ചന്തയിലെ വിൽപ്പന കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഏരൂർ ജംഗ്ഷനിലും നിലയുറപ്പിച്ചു പായസം തീരുന്നതു വരെ വില്പന തുടരും. ആദ്യമൊക്കെ ബുധനാഴ്ചകളിൽ കച്ചവടം ഒഴിവാക്കിയിരുന്നെങ്കിലും ചിലപ്പോഴൊക്കെ, പൈസായുടെ അത്യാവശ്യം കാരണമാവാം, ചില ബുധനാഴ്ചകളിലും, സ്കൂളിൽ പോകാതെ, കച്ചവടം നടത്തിവന്നു. ഒരു ചൊവ്വാഴ്ച ദിവസ്സം സ്കൂൾ വിട്ടു വരുന്നവഴി സുലൈമാൻ ഉപനോട് പറഞ്ഞു: "നാളെ ഞാൻ സ്സ്കൂളിൽ വരത്തില്ല. വൈകിട്ട് സ്കൂൾ വിട്ടാൽ നീ അഞ്ചൽ ജംഗ്ഷൻ  വഴി വരണം. ഞാൻ മിക്കവാറും സിനിമാക്കൊട്ടകയ്ക്കു മുൻപിൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടാവും." പിറ്റേ ദിവസ്സം വൈകിട്ട് ഉപൻ  സിനിമാക്കൊട്ടകയ്ക്കു മുൻപിലെത്തിയപ്പോൾ കണ്ടത് സുലൈമാൻ ഗേറ്റിനു സമീപം നിന്ന് സേമിയ പായസം വിൽക്കുന്നതാണ്. അടുത്തു ചെന്ന ഉപനോട് സുലൈമാൻ പറഞ്ഞു : "നീ ഉടനെ വീട്ടിലേയ്ക്കു പോകേണ്ടാ; നമുക്കിന്നു സിനിമയും കണ്ടിട്ട് ഒരുമിച്ചു പോകാം. നല്ല തമിഴ് സിനിമയാണ്. MGR ൻ്റെ 'ആലിബാബയും നാൽപ്പതു കള്ളന്മാരും '. അത് പറയുന്നതിനിടയിൽ സുലൈമാൻ ഒരു ഗ്ലാസ് കഴുകി പായസ്സം  പകർന്നു  ഉപന്  കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.   ഉപൻ  അതു വരെ തമിഴ് സിനിമാ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവൻ സുലൈമാനോടൊപ്പം നിന്ന് സിനിമാ കണ്ടിട്ടേ വീട്ടിൽ പോയുള്ളു. സുലൈമാൻ രണ്ടു പേർക്കും ടിക്കറ്റ് എടുക്കുകയും,  ഗേറ്റു കാവൽക്കാരന് ഒരു ഗ്ലാസ് പായസം ചക്കാത്തിനു കൊടുത്തു് പായസ്സവുമായി തീയേറ്ററിന്  അകത്തു കടക്കുകയും ഇന്റർവെൽ സമയത്തു് പായസം മുഴുവൻ വിറ്റഴിക്കുകയും ചെയ്തു. സിനിമാ കഴിഞ്ഞു വീട്ടിലേയ്ക്കു നടക്കവേ സുലൈമാൻ ഉപനോടായി പറഞ്ഞു: ഞാൻ മിക്ക ശനിയാഴ്ചകളിലും പായസ്സവും കൊണ്ട് സിനിമാക്കൊട്ടകയിൽ വരാറുണ്ട്. ഇവിടെ വന്നാൽ എല്ലാം ചെലവാകും. അത് കൊണ്ട് ഫീസ്സ്‌ മുടങ്ങാതെ കൊടുക്കുവാൻ പറ്റുന്നു." അത് കേട്ട ഉപൻ ഓർത്തു പോയി: 'അച്ഛൻ എന്ത് ബുദ്ധിമുട്ടിയാണ് തൻ്റെ  ഫീസ്സിനുള്ള  തുക കണ്ടെത്തുന്നത്? എല്ലാ മാസവും ഫൈനോടു കൂടി മാത്രമേ ഫീസ്സ്‌ കൊടുക്കാറുള്ളു'.  SSLC  വരെ സുലൈമാൻ സ്വന്തം പ്രയത്‌നത്താൽ തൻ്റെ ഫീസ്സ്‌ മുടങ്ങാതെ കൊടുത്തു പൊന്നു . അതേ സമയം അവസാന സ്കൂൾ വര്ഷം തുടർച്ചയായി മൂന്നു മാസം തൻ്റെ  ഫീസ്സ്‌ മുടങ്ങുകയും, ക്‌ളാസിൽ നിന്നും ഇറക്കി വിടപ്പെടുകയും, അവസാനം വീട്ടിലെ കറവപ്പശുവിനെ വിറ്റിട്ട് ഫീസ്സ് കൊടുക്കുകയുമാണു ണ്ടായത്.. സുലൈമാന് ഉപനല്ലാതെ പ്രത്യേകിച്ച് മറ്റു അടുത്ത കൂട്ടുകാരാരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ അവൻ്റെ സ്വകാര്യ കച്ചവടത്തെപ്പറ്റി അപൂർവം സഹപാഠികൾക്കേ അറിവുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.

സര്ബത്തിൻ്റെയും പായസ്സത്തിൻ്റെയും കച്ചവടം മാത്രമായിരുന്നില്ല സുലൈമാൻ്റെ വരുമാന മാർഗം. ഹൈസ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന സമയം വൈകിട്ട് തിരികെ പോകുമ്പോൾ ആലഞ്ചേരി എന്ന സ്ഥലത്തെത്തുമ്പോൾ പല ദിവസങ്ങളിലും ഒരു പ്രത്യേക തരം ചൂതു കളിയിലേർപ്പെടുന്ന ചെറുപ്പക്കാർക്കൊപ്പം അവൻ ചേർന്ന് കളിച്ചു കുറെയേറെ നാണയങ്ങൾ നേടുകയും പതിവായിരുന്നു. എട്ടോ മറ്റോ ചതുരക്കളങ്ങൾ വരച്ചു അതിൽ പൂജ്യം മുതൽ ഏഴു വരെ എഴുതിയ ശേഷം പതിനഞ്ചോളം അടി ദൂരെ നിന്നും ഒരു ഗോലി ഉരുട്ടി എറിഞ്ഞു ഏറ്റവും വലിയ നമ്പറുള്ള ചതുരത്തിൽ ഇടുന്ന ആൾ   ജയിക്കുകയും, മറ്റുള്ളവർ അവർ ഇട്ട നമ്പറിന് സമാനമായ അണ  തുട്ടുകൾ ജയിച്ച ആൾക്ക് കൊടുക്കുക എന്നതുമായി രുന്നു ആ കളി. ഉപൻ  വെറും കാഴ്ചക്കാരനായി നിൽപ്പുണ്ടാകും.. ആ കളിയിൽ നേട്ടമുണ്ടാക്കുവാൻ സുലൈമാന് ഒരു പ്രത്യേക കഴിവ് തന്നെയായിരുന്നു. അത് പോലെ തന്നെ അവൻ മുച്ചീട്ടു കളിയിലും കുലുക്കിക്കുത്തു കളിയിലുമേർപ്പെട്ടു ലാഭമുണ്ടാക്കുമായിരുന്നു. അപൂർവമായേ ആവന് നഷ്ട്ടമുണ്ടാകാറുള്ളു. അതും തുശ്ചമായ തുകയ്ക്കും.

ഉപനും സുലൈമാനും തമ്മിലുള്ള സൗഹൃദബന്ധത്തിനു അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരു വിരാമമാണുണ്ടായത്. SSLC പരീക്ഷയുടെ അവസാന പേപ്പർ എഴുതിക്കഴിഞ്ഞു അതൊരാഘോഷമാക്കുവാൻ  സുലൈമാൻ ഉപനേയും കൂട്ടി സിനിമ കാണുകയും അതിനു ശേഷം  രാജരത്‌നം എസ്റ്റേറ്റിലേയ്ക്ക് തിരിയുന്ന ജംഗ്ഷനിൽ വച്ച് പിരിഞ്ഞതുമാണ് അവരുടെ അവസാന കൂടിക്കാഴ്ചയായി പര്യവസാനിച്ചത്. പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു താമസിയാതെ ഉപൻ പത്തനംതിട്ടയിലെ മലയാലപ്പുഴയിലുള്ള മുത്തച്ഛൻ്റെ വീട്ടിലേയ്ക്കു പോകുകയും ടൈപ്പ് റൈറ്റിങ്ങും   ഷോർട് ഹാൻഡും പഠിക്കുവാൻ
അവിടെ അടുത്തുള്ള ഇൻസ്റ്റിട്യൂട്ടിൽ ചേരുകയും ചെയ്തു. SSLC റിസൾട് വന്നപ്പോൾ തങ്ങൾ രണ്ടു പേരും   പാസ്സായെന്ന് ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ നിന്നും ഉപൻ മനസ്സിലാക്കിയെങ്കിലും മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞാണ് SSLC സർട്ടിഫിക്കറ്റ് വാങ്ങുവാനായി  അവൻ നാട്ടിലേയ്ക്ക് പോയത്. അന്ന് സുലൈമാനെ കാണുവാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവൻ സ്ഥലത്തുണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നീട് ഒന്നര വർഷത്തിന് ശേഷം ഉപൻ  നാട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തിയപ്പോഴറിഞ്ഞു, സുലൈമാനും കുടുംബവും പുനലൂർ - ചെങ്കോട്ട റൂട്ടിലുള്ള ഏതോ മലയോര ഗ്രാമത്തിലേക്ക് താമസം മാറ്റിയെന്നും, സുലൈമാൻ ജോലിയന്വേഷിച്ചു ബോംബേക്കു പോയെന്നും. അതിനു ശേഷം ഇതേവരെ, 47 വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും, അവനെപ്പറ്റി ഒരു വിവരവും ഉപനു കിട്ടിയിട്ടില്ല തന്നെ !
സുലൈമാനെന്ന ആ ചങ്ങാതി പ്രതിഭാസം  ഉപൻ്റെ  മനസ്സിൽ എന്നത്തേയ്ക്കും ഊഷ്മളതയുള്ള ഒരു  നേരിയ നൊമ്പരമായി ഇപ്പോഴും അവശേഷിക്കുകയാണ് !!!

15. സുലൈമാനെന്ന ചങ്ങാതി പ്രതിഭാസം

സ്ഥലത്തെ പ്രൈമറി സ്കൂളിൽ നിന്നും ഉപൻ അഞ്ചാം ക്ലാസ്സ്‌ പാസ്സായിട്ട്, മൂന്നു മൈൽ അകലെയുള്ള ഏരൂർ മിഡ്‌ഡിൽ സ്കൂളിൽ ചേർന്നപ്പോൾ, തന്നേക്കാൾ മുതിർന്ന, സുലൈമാൻ ഉപൻ്റെ ഏറ്റവുമടുത്ത കൂട്ടുകാരനായി മാറി. രാവിലെയും വൈകിട്ടും സ്കൂളിലേക്കും തിരിച്ചും, പകുതി വഴിയോളം ഒരുമിച്ചുള്ള യാത്രയ്ക്ക് പുറമെ, സുലൈമാൻ്റെ ഉപനോടുള്ള സഹോദര തുല്യമായ സ്നേഹപ്രകടനവുമായിരുന്നു അതിനു പിറകിൽ. തനിക്കൊരു ജ്യേഷ്ഠ സഹോദരനില്ലാതിരുന്ന കുറവ് ഉപൻ സുലൈമാനിൽക്കൂടി നികത്തുകയും ചെയ്തു.

ബുധനും ശനിയും ഏരുർ ചന്ത ദിവസങ്ങളായിരുന്നു. ബുധനാഴ്ചകളിൽ സ്കൂളിലേയ്ക്ക് പോകുമ്പോൾ, അച്ഛനോടൊപ്പം, ഉപൻ്റെയും തലയിൽ പച്ചക്കറിയുടേയോ മരച്ചീനിയുടെയോ ഏതെങ്കിലും ഒരു ചെറിയ ചുമടുമുണ്ടായിരിക്കും. ചന്തയിൽ അതിറക്കിവച്ചിട്ടായിരിക്കും ജംഗ്ഷനും കഴിഞ്ഞുള്ള സ്കൂളിലേക്കുള്ള

ഉപൻ്റെ യാത്ര. ക്രമേണ സ്കൂൾ ഇല്ലാത്ത ശനിയാഴ്ചകളിലും ഉപൻ അച്ഛൻ്റെ കൂടെ ചുമടുമായി ചന്തയിലേക്ക് പോകുക പതിവായി. അങ്ങിനെയുള്ള ഒരു ശനിയാഴ്ച ദിവസ്സം ഉപൻ ചന്തയിൽ പച്ചക്കറി വിറ്റുകൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ, അച്ഛൻ അടുത്തില്ലാതിരുന്ന സമയം, അതാ അപ്രതീക്ഷിതമായി, തൻ്റെ മുൻപിലേയ്ക്ക് ഒരു ഗ്ലാസ് നിറയെ ചുവപ്പു നിറമുള്ള വെള്ളവുമായി ഒരു കൈ നീണ്ടു വരുന്നു ! തലയുയർത്തി നോക്കിയ ഉപൻ അതിശയിച്ചു പോയി. അതു സുലൈമാൻ്റെ കയ്യായിരുന്നു ! "സർബത്താ, കുടിച്ചോ, വെയിലത്തു നിക്കുവല്ല്യോ" അവൻ പറഞ്ഞു. കുറച്ചകലേയ്ക്ക് കൈ ചൂണ്ടി അവൻ തുടർന്നു: "ദേ, ഞാൻ എല്ലാ ശനിയാഴ്ചയും അവിടെ നിന്നോണ്ട് സർബത്തു വിക്കുന്നൊണ്ട്, ". മടിച്ചു മടിച്ചാണെങ്കിലും ഉപന് അത് വാങ്ങി കുടിക്കാതെ നിർവാഹമില്ലായിരുന്നു. തിരികെ ഗ്ളാസ്സുമായി നടക്കുന്നതിനു മുൻപ് സുലൈമാൻ്റെ അധികാരത്തോടെയുള്ള ഒരുത്തരവും : "ചന്തേ വരുമ്പോളൊക്കെ എൻ്റെയടുത്തു വന്നു സർബത്ത് കുടിച്ചേക്കണം, മടിച്ചേക്കരുത്". സാക്കറിനും നിറങ്ങളും ചേർത്തുള്ള സർബത്ത്. കുറഞ്ഞ ചെലവിൽ കൂടുതൽ ലാഭമുള്ള കച്ചവടം. പോകെപ്പോകെ, സ്കൂളുള്ള ബുധനാഴ്ചകളിലും സുലൈമാൻ സർബത്ത് കച്ചവടം നടത്തുകയും ഉച്ചകഴിഞ്ഞു മാത്രം സ്കൂളിൽ വരിക പതിവാക്കുകയും ചെയ്തു. ഒരു ദിവസ്സം ഉപൻ അവനോടു ചോദിച്ചു: "സർബത്ത് വിറ്റു കിട്ടുന്ന പൈസാ കൊണ്ട് നീ എന്താ ചെയ്‌യൂന്നേ ?"

"കൂടുതലും ഞാൻ ഉമ്മേടെ കയ്യി കൊടൂക്കും, വീട്ടു ചെലവിന്. ബാക്കിയൊള്ളേന്നു ഫീസിനൊള്ളതെടുത്തിട്ടു കൊറച്ചു ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചു വെക്കും; കൊറച്ചു ചെലവാക്കുവേം ചെയ്യും." അവൻ പറഞ്ഞു. മിഡ്‌ഡിൽ സ്കൂളിൽ അക്കാലത്തു ഒന്നര രൂപാ ഫീസ്സു കൊടുക്കേണ്ടിയിരുന്നു. ഉപൻ ഓർത്തു : 'ശനിയാഴ്ചകളിൽ, പച്ചക്കറിയും മറ്റും വിറ്റു കഴിഞ്ഞാൽ അച്ഛൻ തന്നേയും കൊണ്ട് ചന്തയിലുള്ള കാപ്പിക്കടയിൽ കയറുകയും, അച്ഛൻ ഒരു ചായ വാങ്ങിക്കുടിക്കുകയും തനിക്കൊരു പാലും വെള്ളത്തിനൊപ്പം പരിപ്പ് വടയോ മോദകമോ വാങ്ങി തരികയുമാണ് പതിവ്. പൈസായായി അച്ഛൻ തരാറില്ല' സ്കൂൾ വിട്ടു വീട്ടിലേയ്ക്കു ഒരുമിച്ചുള്ള യാത്രയിൽ പലപ്പോഴും സുലൈമാൻ കാലണയ്ക്കു ഒരു കടലാസ്സു കുമ്പിളിൽ നുറുങ്ങിയ കശുവണ്ടിപ്പരിപ്പോ വറുത്ത കടലയോ വാങ്ങുകയും രണ്ടുപേരും കൂടെ കൊറിച്ചുകൊണ്ട് യാത്ര തുടരുകയും പതിവായിരുന്നു. സ്വന്തമായി സ്ഥലമില്ലാതിരുന്ന സുലൈമാൻ്റെ വാപ്പ ഖാദർ റബർ ടാപ്പിംഗ് തൊഴിലാളിയാണെങ്കിലും എന്നും ടാപ്പിംഗ് ഇല്ലാതിരുന്നതിനാൽ എട്ടൊമ്പത് അംഗങ്ങളുണ്ടായിരുന്ന ആ കുടുംബം വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടിലായിരുന്നു. സുലൈമാൻ ആയിരുന്നു മൂത്ത മകൻ.

ഏരൂർ മിഡ്‌ഡിൽ സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം പൂർത്തിയായപ്പോൾ ഉപനും സുലൈമാനും അഞ്ചൽ ഹൈസ്കൂളിൽ ഫോർത്തു ഫോമിൽ (ഒൻപതാം ക്ലാസ്) ചേർന്നു. എന്നാൽ രണ്ടുപേരും വെവ്വേറെ ക്ലാസ്സുകളിലാകുകയും ഉപന് പുതിയ കൂട്ടുകാരെകിട്ടിയെങ്കിലും സുലൈമാൻ തന്നെയായിരുന്നു അവന്റെ കൂട്ടുകാരിൽ ഒന്നാമൻ.

ഹൈസ്കൂളിലെത്തിയപ്പോൾ അതുവരെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒന്നര രൂപാ ഫീസ്സ്‌ ആറു രൂപയായി വർദ്ധിച്ചു. അതു മൂലം നല്ല ഒരു ശതമാനം കുട്ടികൾക്കു തേർഡ് ഫോം കൊണ്ട് വിദ്യാഭ്യാസം അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടി വന്നെങ്കിലും ഉപനും സുലൈമാനും വിദ്യാഭ്യാസം തുടരുകയാണുണ്ടായത്. സുലൈമാൻ്റെ കുടുംബത്തേ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അത് വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു. പക്ഷെ, സുലൈമാൻ അതുകൊണ്ടൊന്നും പിന്മാറിയില്ല. വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ തനിക്കു ഹൈസ്കൂളിലേയ്ക്ക് പ്രൊമോഷൻ കിട്ടിയ സ്ഥിതിക്ക് തൻ്റെചെറിയ വരുമാന മാർഗമായ സർബത്തു കച്ചവടത്തിനും അവൻ പ്രൊമോഷൻ കൊടുത്തു - സർylബത്തിനു പകരം സേമിയാ പായസ്സം! ശനിയാഴ്ചകളിൽ ചന്തയിലെ വിൽപ്പന കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഏരൂർ ജംഗ്ഷനിലും നിലയുറപ്പിച്ചു പായസം തീരുന്നതു വരെ വില്പന തുടരും. ആദ്യമൊക്കെ ബുധനാഴ്ചകളിൽ കച്ചവടം ഒഴിവാക്കിയിരുന്നെങ്കിലും ചിലപ്പോഴൊക്കെ, പൈസായുടെ അത്യാവശ്യം കാരണമാവാം, ചില ബുധനാഴ്ചകളിലും, സ്കൂളിൽ പോകാതെ, കച്ചവടം നടത്തിവന്നു. ഒരു ചൊവ്വാഴ്ച ദിവസ്സം സ്കൂൾ വിട്ടു വരുന്നവഴി സുലൈമാൻ ഉപനോട് പറഞ്ഞു: "നാളെ ഞാൻ സ്സ്കൂളിൽ വരത്തില്ല. വൈകിട്ട് സ്കൂൾ വിട്ടാൽ നീ അഞ്ചൽ ജംഗ്ഷൻ വഴി വരണം. ഞാൻ മിക്കവാറും സിനിമാക്കൊട്ടകയ്ക്കു മുൻപിൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടാവും." പിറ്റേ ദിവസ്സം വൈകിട്ട് ഉപൻ സിനിമാക്കൊട്ടകയ്ക്കു മുൻപിലെത്തിയപ്പോൾ കണ്ടത് സുലൈമാൻ ഗേറ്റിനു സമീപം നിന്ന് സേമിയ പായസം വിൽക്കുന്നതാണ്. അടുത്തു ചെന്ന ഉപനോട് സുലൈമാൻ പറഞ്ഞു : "നീ ഉടനെ വീട്ടിലേയ്ക്കു പോകേണ്ടാ; നമുക്കിന്നു സിനിമയും കണ്ടിട്ട് ഒരുമിച്ചു പോകാം. നല്ല തമിഴ് സിനിമയാണ്. MGR ൻ്റെ 'ആലിബാബയും നാൽപ്പതു കള്ളന്മാരും '. അത് പറയുന്നതിനിടയിൽ സുലൈമാൻ ഒരു ഗ്ലാസ് കഴുകി പായസ്സം പകർന്നു ഉപന് കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. ഉപൻ അതു വരെ തമിഴ് സിനിമാ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവൻ സുലൈമാനോടൊപ്പം നിന്ന് സിനിമാ കണ്ടിട്ടേ വീട്ടിൽ പോയുള്ളു. സുലൈമാൻ രണ്ടു പേർക്കും ടിക്കറ്റ് എടുക്കുകയും, ഗേറ്റു കാവൽക്കാരന് ഒരു ഗ്ലാസ് പായസം ചക്കാത്തിനു കൊടുത്തു് പായസ്സവുമായി തീയേറ്ററിന് അകത്തു കടക്കുകയും ഇന്റർവെൽ സമയത്തു് പായസം മുഴുവൻ വിറ്റഴിക്കുകയും ചെയ്തു. സിനിമാ കഴിഞ്ഞു വീട്ടിലേയ്ക്കു നടക്കവേ സുലൈമാൻ ഉപനോടായി പറഞ്ഞു: ഞാൻ മിക്ക ശനിയാഴ്ചകളിലും പായസ്സവും കൊണ്ട് സിനിമാക്കൊട്ടകയിൽ വരാറുണ്ട്. ഇവിടെ വന്നാൽ എല്ലാം ചെലവാകും. അത് കൊണ്ട് ഫീസ്സ്‌ മുടങ്ങാതെ കൊടുക്കുവാൻ പറ്റുന്നു." അത് കേട്ട ഉപൻ ഓർത്തു പോയി: 'അച്ഛൻ എന്ത് ബുദ്ധിമുട്ടിയാണ് തൻ്റെ ഫീസ്സിനുള്ള തുക കണ്ടെത്തുന്നത്? എല്ലാ മാസവും ഫൈനോടു കൂടി മാത്രമേ ഫീസ്സ്‌ കൊടുക്കാറുള്ളു'. SSLC ക്ലാസ്സ് വരെ സുലൈമാൻ സ്വന്തം പ്രയത്‌നത്താൽ തൻ്റെ ഫീസ്സ്‌ മുടങ്ങാതെ കൊടുത്തു പൊന്നു . അതേ സമയം അവസാന സ്കൂൾ വര്ഷം തുടർച്ചയായി മൂന്നു മാസം തൻ്റെ ഫീസ്സ്‌ മുടങ്ങുകയും, ക്‌ളാസിൽ നിന്നും ഇറക്കി വിടപ്പെടുകയും, അവസാനം വീട്ടിലെ കറവപ്പശുവിനെ വിറ്റിട്ട് ഫീസ്സ് കൊടുക്കുകയുമാണുണ്ടായത്.. സുലൈമാന് ഉപനല്ലാതെ പ്രത്യേകിച്ച് മറ്റു അടുത്ത കൂട്ടുകാരാരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ അവൻ്റെ സ്വകാര്യ കച്ചവടത്തെപ്പറ്റി അപൂർവം സഹപാഠികൾക്കേ അറിവുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.

സർബത്തിൻ്റെയും പായസ്സത്തിൻ്റെയും കച്ചവടം മാത്രമായിരുന്നില്ല സുലൈമാൻ്റെ വരുമാന മാർഗം. ഹൈസ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന സമയം വൈകിട്ട് തിരികെ പോകുമ്പോൾ ഇടയ്ക്കൊരു സ്ഥലത്തെത്തുമ്പോൾ പല ദിവസങ്ങളിലും ഒരു പ്രത്യേക തരം ചൂതു കളിയിലേർപ്പെടുന്ന ചെറുപ്പക്കാർക്കൊപ്പം അവനും ചേർന്ന് കളിച്ചു കുറെയേറെ നാണയങ്ങൾ നേടുകയും പതിവായിരുന്നു. ഉപൻ വെറും കാഴ്ചക്കാരനായി നിൽപ്പുണ്ടാകും.. ആ കളിയിൽ നേട്ടമുണ്ടാക്കുവാൻ സുലൈമാന് ഒരു പ്രത്യേക കഴിവ് തന്നെയായിരുന്നു. അത് പോലെ തന്നെ അവൻ മുച്ചീട്ടു കളിയിലും കുലുക്കിക്കുത്തു കളിയിലുമേർപ്പെട്ടു ലാഭമുണ്ടാക്കുമായിരുന്നു. അപൂർവമായേ ആവന് നഷ്ട്ടമുണ്ടാകാറുള്ളു. അതും തുശ്ചമായ തുകയ്ക്കും.

ഉപനും സുലൈമാനും തമ്മിലുള്ള സൗഹൃദബന്ധത്തിനു അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരു വിരാമമാണുണ്ടായത്. SSLC പരീക്ഷയുടെ അവസാന പേപ്പർ എഴുതിക്കഴിഞ്ഞു അതൊരാഘോഷമാക്കുവാൻ സുലൈമാൻ ഉപനേയും കൂട്ടി സിനിമ കാണുകയും അതിനു ശേഷം തിരികെ പോകവേ അവന്റെ വീട്ടിലേയ്ക്ക് തിരിയുന്ന ജംഗ്ഷനിൽ വച്ച് പിരിഞ്ഞതുമാണ് അവരുടെ അവസാന കൂടിക്കാഴ്ചയായി പര്യവസാനിച്ചത്. പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു താമസിയാതെ ഉപൻ ദൂരെയുള്ള മുത്തച്ഛൻ്റെ വീട്ടിലേയ്ക്കു പോകുകയും ടൈപ്പ് റൈറ്റിങ്ങും ഷോർട് ഹാൻഡും പഠിക്കുവാൻ

അവിടെ അടുത്തുള്ള ഇൻസ്റ്റിട്യൂട്ടിൽ ചേരുകയും ചെയ്തു. SSLC റിസൾട് വന്നപ്പോൾ തങ്ങൾ രണ്ടു പേരും പാസ്സായെന്ന് ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ നിന്നും ഉപൻ മനസ്സിലാക്കിയെങ്കിലും മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞാണ് SSLC സർട്ടിഫിക്കറ്റ് വാങ്ങുവാനായി അവൻ നാട്ടിലേയ്ക്ക് പോയത്. അന്ന് സുലൈമാനെ കാണുവാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവൻ സ്ഥലത്തുണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നീട് ഒന്നര വർഷത്തിന് ശേഷം ഉപൻ നാട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തിയപ്പോഴറിഞ്ഞു, സുലൈമാനും കുടുംബവും പുനലൂർ - ചെങ്കോട്ട റൂട്ടിലുള്ള ഏതോ മലയോര ഗ്രാമത്തിലേക്ക് താമസം മാറ്റിയെന്നും, സുലൈമാൻ ജോലിയന്വേഷിച്ചു ബോംബേക്കു പോയെന്നും. അതിനു ശേഷം ഇതേവരെ, 47 വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും, അവനെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, ഒരു വിവരവും ഉപനു കിട്ടിയിട്ടില്ല തന്നെ !

സുലൈമാനെന്ന ആ ചങ്ങാതി പ്രതിഭാസം ഉപൻ്റെ മനസ്സിൽ എന്നത്തേയ്ക്കും ഊഷ്മളതയുള്ള ഒരു നേരിയ നൊമ്പരമായി ഇപ്പോഴും അവശേഷിക്കുകയാണ് !!!

2017 സെപ്റ്റംബർ 27, ബുധനാഴ്‌ച

11. "അമ്പടാ കൊച്ചു കള്ളനാച്ഛാ "

11. "അമ്പടാ കൊച്ചു കള്ളനച്ഛാ!!!"

പുതിയ സ്കൂൾ വർഷം. സ്കൂൾ തുറക്കുന്നതിനു മുൻപുതന്നെ കേശവൻ ഏരൂർ ഗവ: മിഡിൽ സ്കൂളിൽ വാഗമ്മയ്ക്കും ഉപനും ഫസ്റ്റ് ഫോമിലേക്ക് അഡ്മിഷൻ എടുത്തിരുന്നു. ഫസ്റ്റ് ഫോമിന് (ആറാം ക്ലാസ്) നാല് ഡിവിഷനുകൾ - ആൺ കുട്ടികൾക്കും പെൺകുട്ടികൾക്കും ഈരണ്ടു ക്ളാസ്സുകൾ വീതം. ഉപൻ്റെ ക്ലാസ്സിൽ അയിലറയിൽ നിന്നും അഞ്ചാം ക്ലാസ് പാസ്സായി വന്നവരിൽ ത്യാഗരാജനും തങ്കപ്പൻ പിള്ളയും മാത്രം. അവർ രണ്ടുപേരും പണ്ടേ ഉപൻ്റെ അടുത്ത കൂട്ടുകാരിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. രണ്ടുപേർക്കും നല്ല തണ്ടുംതടിയുമുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ പുതിയ ക്ലാസ്സിൽ അവർക്കു ഏറ്റവും പിറകിലെ ബെഞ്ചിലായിരുന്നു സ്ഥാനം; ഉപന്, പതിവുപോലെ, മുൻ ബെഞ്ചിലും. സ്വാഭാവികമായും ഉപന് തൻ്റെ ബെഞ്ചിൽ തന്നെ അടുത്തിരുന്ന മാധവൻകുട്ടിയും കൃഷ്ണൻകുട്ടിയുമായി കൂട്ടു കൂടുകയേ നിർവാഹമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. എങ്കിലും ക്രമേണ പിൻ ബെഞ്ചുകാരനായ സുലൈമാനുമായി ഉപൻ ചങ്ങാത്തം കൂടുകയുണ്ടായി.

സുലൈമാൻ്റെ വീട് ഏരൂരിനും ഐലറയ്ക്കും മദ്ധ്യേ, റോഡിൽ നിന്നും രണ്ടു ഫർലോങ് ഉള്ളിലേയ്ക്ക് മാറിയുള്ള രാജരത്നം റബ്ബർ തോട്ടത്തിലായിരുന്നു. ക്ലാസ്സു തുടങ്ങി ഒരാഴ്ചയോളം കഴിഞ്ഞ ഒരു ദിവസം ഉപൻ രാജരത്‌നം എസ്‌റ്റേറ്റിലേയ്ക്ക് തിരിയുന്ന കവലയിലെത്തിയപ്പോൾ യാദൃശ്ചികമായി സുലൈമാനും അവിടെയെത്തുകയുണ്ടായി. സുലൈമാൻ ഉപനൊപ്പം കൂടുകയും അവർ അന്ന്യോന്യം കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്തു. പിറ്റേദിവസം ഉപൻ അതേ സ്ഥലത്തു എത്തിയപ്പോൾ സുലൈമാൻ അവിടെ തനിക്കുവേണ്ടി കാത്തു നിൽക്കുന്നതാണ് കണ്ടത്. പിന്നീട് അത് ഒരു പതിവാകുകയും അതൊരു ഉറച്ച സുഹൃത്ബന്ധത്തിന് വഴിതെളിക്കുകയും ചെയ്തുതു. തന്നേക്കാൾ പ്രായക്കുറവും വലിപ്പക്കുറവും ഉപനുണ്ടായിരുന്നതിനാലാകാം, സുലൈമാൻ അവനെ ഒരു സുഹൃത്തെന്നതിലുപരി, തൻ്റെ കൊച്ചനുജനെപ്പോലെ കരുതുകയാണുണ്ടായത്. ക്ലാസ്സിലോ, സ്കൂൾ ഗ്രൗണ്ടിലോ വച്ച് മറ്റു കുട്ടികൾ ഉപനൻ്റെ മേൽ മെക്കിട്ടു കയറുവാൻ ചെന്നാൽ സുലൈമാൻ അവിടെ ഓടിയെത്തി ഉപൻ്റെ രക്ഷകനാകുമെന്നുറപ്പ്.

ക്ലാസ്സിൽ നാല്പത്തഞ്ചു കുട്ടികൾ ഉണ്ടായിരുന്നതിൽ ഏറ്റവും ചെറുതും കുട്ടിത്തം അപ്പോഴും വിട്ടുമാറാത്തതിനാലുമാകാം, ക്ലാസ്സ്‌ ടീച്ചറും കണക്കു ടീച്ചറുമായിരുന്ന പ്രഭാകരൻ സാറിനു, മറ്റു കുട്ടികളെ അപേക്ഷിച്ചു, ഉപനോട് ഒരു പ്രത്യേക വാത്സല്ല്യം തോന്നുകയും അതദ്ദേഹം പലപ്പോഴും തുറന്നു പ്രകടമാക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ക്ലാസ്സിൽ തുടക്കം മുതൽ അദ്ദേഹം എന്ത് ചോദ്യം ചോദിച്ചാലും ഉടനെഴുന്നേറ്റു ശരിയായ ഉത്തരം വിളിച്ചു പറയുന്ന കുട്ടിയായിരുന്നു കൊച്ചുകൃഷ്ണപിള്ള. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആയിരിക്കണം അദ്ദേഹം കൊച്ചുകൃഷ്ണപിള്ളയെ ക്ലാസ് മോണിറ്ററാക്കിയതും. ഓണപ്പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു കണക്കിൻ്റെ ഉത്തരക്കടലാസ്സു പ്രഭാകരൻ സാറു ക്ലാസ്സിൽ വിതരണം ചെയ്തു. പ്രതീക്ഷിച്ചതു പോലെ തന്നെ കൊച്ചുകൃഷ്ണപിള്ള ഒന്നാമൻ. ഉപന് അഞ്ചാം സ്ഥാനം. പിറകേ ഇംഗ്ലീഷ് പേപ്പർ കിട്ടി. അതിൽ ഉപൻ ഒന്നാമൻ. അടുത്തത് സോഷ്യൽ സ്റ്റഡീസ്. അതിൽ വേറെ ആരോ ആയിരുന്നു ഒന്നാമൻ. അവസാനം വന്ന മലയാളത്തിനും സയൻസിനും വീണ്ടും ഉപൻ ഒന്നാമൻ. (അന്ന് ഫസ്റ്റ് ഫോമിൽ ഹിന്ദി വിഷയം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല) അങ്ങിനെ അഞ്ചു വിഷയങ്ങളിൽ മൂന്നിലും ഉപൻ ഒന്നാമതായപ്പോൾ ക്‌ളാസ്സിൽ പൊതുവേ പഠിത്തത്തിനു ഉപനാണ് ഒന്നാമൻ എന്നൊരു ധാരണയായി. അതു പ്രഭാകരൻ സാറിനു ഉപനോടുള്ള വാത്സല്യം കൂട്ടുവാൻ സഹായകമാകുകയും ചെയ്തു. എല്ലാ വെള്ളിയാഴ്ചകളിലും അവസാനത്തെ പീരിയഡിൽ ECA (Extra Curricular Activities) ആണ്. സ്കൂൾ തുറന്നിട്ട് നാല് മാസം കഴിഞ്ഞെങ്കിലും ഇതേവരെ ഏതെങ്കിലും ടീച്ചർ വന്നു അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ മനോധർമ്മമനുസ്സരിച്ചു, അക്ഷരശ്ലോകം ചൊല്ലൽ, ഇംഗ്ലീഷ് സ്പെല്ലിങ് പറയൽ, പദ്യം ചൊല്ലൽ, ലളിത ഗാനം പാടുക എന്നീ ഏതെങ്കിലും വിഷയത്തിൽ കുട്ടികളെ ഏർപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു പതിവ്. ഓണാവധികഴിഞ്ഞ ആദ്യ ആഴ്ചയിൽ മലയാളം ടീച്ചർ വരികയും, ഇനി താനായിരിക്കും ECA ക്ലാസ്സ് എടുക്കുന്നതെന്നും പ്രഖ്യാപിച്ചു. അന്നു നാലഞ്ചു കുട്ടികളെക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പദ്യപാരായണം നടത്തിച്ചു. എല്ലാവരും ചൊല്ലിയത് താഴ്ന്ന ക്ലാസ്സുകളിൽ അവർ പഠിച്ചിട്ടുള്ള പദ്യഭാഗങ്ങളായിരുന്നു. സാറിനതിൽ തൃപ്‌തി വന്നില്ല. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: "ഇനി നിങ്ങൾ പാഠപുസ്തകത്തിലെ പദ്യങ്ങൾ മാത്രം അറിഞ്ഞിരുന്നാൽ പോരാ. നല്ല നല്ല പദ്യകൃതികൾ ഉണ്ട്. ഉയർന്ന ക്‌ളാസ്സുകളിൽ പദ്യപാഠാവലിയുണ്ട്. അതൊക്കെയെടുത്തു വായിച്ചു കാണാതെ പഠിക്കണം. എന്നിട്ടു അടുത്തയാഴ്ച ആരെങ്കിലും അഞ്ചുപേർ അങ്ങിനെയുള്ള പദ്യങ്ങൾ ചൊല്ലണം. പതിനാറു വരികൾക്കും നാൽപ്പത്‌ വരികൾക്കും ഇടയ്ക്കു നിൽക്കണം. ചൊല്ലുന്നത് സാമാന്യം നല്ല ഈണത്തിലായിരിക്കുകയും വേണം. ചൊല്ലുന്ന പദ്യം രചിച്ച കവിയുടെ പേരും കവിതയുടെ പേരും ഓർത്തുവച്ചിരിക്കണം. ശരി, അടുത്തയാഴ്ച പദ്യം ചൊല്ലുവാൻ തയ്യാറുള്ളവർ എഴുന്നേറ്റു നിൽക്കട്ടെ. അവരുടെ പേരുകൾ മോണിട്ടർ എഴുതിയെടുക്കണം. "അഞ്ചാം ക്‌ളാസ്സ്‌ വാർഷികോത്സവത്തിനു അച്ഛൻ പദ്യം എഴുതിത്തന്നതു ചൊല്ലി സമ്മാനം വാങ്ങിയ കാര്യം പെട്ടെന്ന് ഉപൻ്റെ മനസ്സിലേക്കോടിവന്നു. അച്ഛനോടു പറഞ്ഞാൽ നല്ല പദ്യമെഴുതിത്തരും. പിന്നെ കൂടുതൽ ആലോച്ചില്ല. ആദ്യം തന്നെ ഉപൻ എഴുന്നേറ്റു നിന്നു. അതു കണ്ടപ്പോൾ, പതുക്കെപ്പതുക്കെ, ഓരോരുത്തരായി നാല് പേര് കൂടി എഴുന്നേറ്റു നിന്നു. കൊച്ചുകൃഷ്ണപിള്ള അവരുടെയെല്ലാം പേരുകൾ എഴുതിയെടുക്കുകയും ചെയ്തു. ആദ്യം എഴുന്നേറ്റതിനാലാവണം, സാറ് ഉപ്നോട് അവൻ്റെ പേരു് ഉപൻ തൻ്റെ അച്ഛനോട് വിവരങ്ങൾ പറഞ്ഞു. ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. വീട്ടിലെത്തി,. പിറ്റേ ദിവസ്സം വൈകിട്ട് കേശവൻ ഉപനേ അടുത്തു വിളിച്ചു കവിതയെഴുതിയ കടലാസ്സു കൊടുത്തിട്ട് അത് നല്ല ഈണത്തിൽചൊല്ലിക്കേൾപ്പിച്ചു

"'സമയമായില്ല' പോലും, 'സമയമായില്ല' പോലും

ക്ഷമയെൻ്റെ ഹൃദയത്തിലൊഴിഞ്ഞു തോഴീ.

എന്നു തുടങ്ങി

നൃത്തഗീതാദികളിലെ നൈപുണിപോലും" എന്നുവരെ 36 വരികൾ.

കവിതയുടേയും കവിയുടേയും പേരുകൾ ആ കടലാസ്സിൽ, താഴെ, കുറിച്ചിരുന്നു: കുമാരനാശാൻ്റെ കരുണ. ക്ലാസ്സിൽ കവിത ചൊല്ലുന്നതിനു മുൻപ് "ഇന്നു ഞാൻ ഇവിടെ ചൊല്ലുവാൻ പോകുന്ന പദ്യഭാഗം മഹാകവി കുമാരനാശാൻ്റെ കരുണ എന്ന കൃതിയിൽ നിന്നും എടുത്തിട്ടുള്ളതാണ്" എന്നു പറയണമെന്നും, കവിതാ ഭാഗം കാണാതെ പഠിച്ചിട്ടു തന്നെ ചൊല്ലിക്കേൾപ്പിക്കണമെന്നും കേശവൻ ഉപനോട് പറയുകയുണ്ടായി. അന്നു തന്നെ ഉപൻ പദ്യം കാണാതെ പഠിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. കവിത കടുകട്ടിത്തന്നെ. ഇത്ര പ്രയാസമുള്ള പദ്യം തെരഞ്ഞെടുത്തു ഇത്രയേറെ വരികൾ അച്ഛൻ എഴുതിത്തന്നതെന്തിനാണെന്നു ഉപന് മനസ്സിലായില്ല. വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടിയാണെങ്കിലും അഞ്ച് ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ട് അവനതു ഹൃദിസ്ഥമാക്കി പല തവണ കാണാതെ, അച്ഛൻ ചൊല്ലിയ ട്യൂണിൽ ചൊല്ലിനോക്കി. തൃപ്തിയായപ്പോൾ, ബുധനാഴ്ച വൈകിട്ട് താൻ കാണാതെ പഠിച്ച കവിതാ ഭാഗം ഉപൻ അച്ഛനെ ചൊല്ലിക്കേൾപ്പിക്കുകയും, അതിൽ വന്ന ചില തെറ്റുകളും ട്യൂണും കേശവൻ തിരുത്തിക്കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.

വെള്ളിയാഴ്ച ECA പീരിയഡ്. ഉപനോട് തന്നെ ആദ്യം പദ്യം ചൊല്ലുവാൻ മലയാളം സാറ് പറയുകയും അവനതു കഴിവതും ഭംഗിയായിത്തന്നെ ചൊല്ലുകയും ചെയ്തു. താൻ പദ്യം ചൊല്ലുമ്പോൾ സാറ് തന്നെ സാകൂതം നോക്കിയിരിക്കുന്നതും കണ്ണുകൾ ചെറുതാക്കി എന്തോ ആലോചിക്കുന്നതും ഉപൻ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പദ്യം ചൊല്ലിക്കഴിഞ്ഞിട്ടു ഉപൻ ഇരിക്കുവാൻ ഭാവിച്ചപ്പോൾ സാറ് ഉപന് നേരേ കൈവിരൽ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു :

"ഉപഗുപ്തൻ അവിടെ നിൽക്ക്, ചോദിക്കട്ടെ" ഉപൻ നേരേ നിന്നു. സാറ് ചോദിച്ചു:

"താൻ 'കരുണ' എന്ന കൃതി മുഴുവൻ വായിച്ചിട്ടുണ്ടോ?"

"ഇല്ല" ഉടൻ ഉത്തരം വന്നു.

"വാസവദത്ത ആരാണെന്നു തനിക്കറിയാമോ?"

"ഇല്ല"

"തനിക്കു സന്യസിക്കുവാൻ വല്ല ഉദ്ദേശവുമുണ്ടോ?"

സാറിൻ്റെ ചോദ്യം ശരിക്കും ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ ഉപന് കഴിഞ്ഞില്ല. എങ്കിലും അവൻ പറഞ്ഞു: "ഇല്ല".

"പിന്നെ ഇതെവിടെ നിന്ന് കിട്ടി, ഈ കവിത?"

"അച്ഛൻ എഴുതിത്തന്നതാണ്"

"തനിക്കു ഉപഗുപ്തൻ എന്ന് പേരിട്ടതാരാണ്?"

"അച്ഛൻ"

"ഒഹോ, എന്താണ് അച്ഛൻ്റെ പേര്?"

"കേശവൻ"

"അതു ശരി, ഞാൻ വിചാരിച്ചു വല്ല സിദ്ധാർത്ഥനെന്നോ, ഗൗതമനെന്നോ, അതുമല്ലെങ്കിൽ ബുദ്ധനെന്നോ മറ്റോ ആയിരിക്കുമെന്ന്. അച്ഛൻ ഇതിലെ കവിതാ സാരമൊന്നും പറഞ്ഞു തന്നില്ലേ?"

"ഇല്ല". ഉപൻ ആകെ ധർമ്മ സങ്കടത്തിലായി. അവനു കാര്യമൊന്നും മനസ്സിലായില്ല, മറ്റു കുട്ടികൾക്കും. എന്തോ പന്തികേടുണ്ടെന്നു മാത്രം തോന്നി. സാറവിടം കൊണ്ടും നിറുത്തിയില്ല :

"എന്തായാലും താൻ ഇതേപ്പറ്റി അച്ഛനോട് ഒന്നും ചോദിക്കേണ്ട, കേട്ടോ? ഒരു കാര്യം ചെയ്യു്, അവസരം കിട്ടുമ്പോൾ എവിടെനിന്നെങ്കിലും കരുണ എന്ന ഈ കവിതാ പുസ്തകം എടുത്തു അവതാരിക മുതൽ ആദ്യാവസാനം നന്നായി പല പ്രാവശ്യം വായിക്ക്, അപ്പോൾ എല്ലാം മനസ്സിലാകും, എന്താ?"

"ശരി, സാർ". ചോദ്യങ്ങൾ കഴിഞ്ഞതിൽ ഉപനു ആശ്വാസം തോന്നി. താമസിയാതെ ഉപൻ ആ സംഭവം തന്നെ മറന്നു കഴിഞ്ഞു.

*** *** ***

മൂന്നു വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം, ഉപൻ അഞ്ചൽ ഹൈസ്കൂളിൽ ഫോർത്ത് ഫോമിൽ (ഒൻപതാം ക്ലാസ്) പഠിക്കുന്ന സമയം. ഒരുദിവസം വൈകിട്ട് സ്കൂൾ വിട്ടു സുലൈമാനോടൊപ്പം വീട്ടിലേയ്ക്കു മടങ്ങുന്ന സമയം, അഞ്ചലുള്ള ഒരു ക്ഷേത്രത്തിലെ ഉത്സവത്തോടനുബന്ധിച്ചുള്ള കഥാപ്രസംഗ പരിപാടിയുടെ ഒരു നോട്ടീസ് യദൃശ്ചയാ ഉപന് കിട്ടുകയുണ്ടായി. അതിലെ ഫോട്ടോകൾ കണ്ടപ്പോൾ അവൻ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടുപോയി. സാറച്ഛൻ്റെയും പാട്ടമ്മയുടെയും ഫോട്ടോകൾ! പാട്ടമ്മ, സൗദാമിനിയമ്മ, ഉപൻ്റെ കുഞ്ഞമ്മ (അമ്മയുടെ നേരേ ഇളയ അനുജത്തി) ആണ്. സാറച്ഛൻ അന്നത്തെ പ്രശസ്തനായ, കഥാപ്രസംഗ കലയുടെ ആചാര്യനായ, കെ.കെ. വാദ്ധ്യാരും. തൻ്റെ രണ്ടാം ഭാര്യ എന്നതിന് പുറമേ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കഥാപ്രസംഗ ട്രൂപ്പിലെ ഭാഗവതർ കൂടിയാണ്‌ 'പാട്ടമ്മ'ക്കുഞ്ഞമ്മ. കുഞ്ഞമ്മയുടെ താമസസ്ഥലം പത്തനംതിട്ടയിലുള്ള മലയാലപ്പുഴയിലായിരുന്നു. നോട്ടീസ് മുഴുവൻ വായിച്ചു നോക്കി. കുമാരനാശാൻ്റെ 'കരുണ' യാണ് കഥ. രണ്ടു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടാണ്. ഉപന് ഉടൻതന്നെ ഫസ്റ്റ് ഫോമിലെ ECA പീരിഡിലെ പദ്യ പാരായണ കഥയും മലയാളം സാറിൻ്റെ ചോദ്യ ശരങ്ങളും ഓർമ്മ വന്നു. അപ്പോൾത്തന്നെ ആ കഥാപ്രസംഗം കേൾക്കണമെന്നു തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചു. സുലൈമാനെയും ശട്ടം കെട്ടി, സ്കൂൾ കഴിഞ്ഞു പോയി കഥാപ്രസംഗം കേട്ടപ്പോഴാണ്, അതിലെ നായകൻ്റെ പേരും തൻ്റെ പേരും ഒന്നാണെന്നും, അതിലെ നായികയുടെ പേരാണ് വാസവദത്തയെന്നും, മലയാളം സാറിൻ്റെ ചോദ്യ ശരങ്ങളുടെ പൊരുൾ എന്തായിരുന്നുവെന്നും ഉപന് മനസ്സിലാക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞത്! അപ്പോൾ തന്നേ പറ്റിച്ചത് സ്വന്തം അച്ഛൻ തന്നെയായിരുന്നു!? ഉപൻ അറിയാതെതന്നെ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞുപോയി - "അമ്പടാ, കൊച്ചു കള്ളനച്ഛാ!!!" ....."' ഇങ്ങനൊരു പേരിട്ടു തന്നതും പോരാ, ആ കവിത തന്നെ എഴുതിത്തന്നു എന്നെക്കൊണ്ട് ചൊല്ലിച്ചിരിക്കുന്നു !!!

പിറ്റേ ദിവസം തന്നെ ഉപൻ സ്കൂൾ ലൈബ്രറിയിൽ നിന്നും 'കരുണ' എടുത്തു, പണ്ടത്തെ മലയാളം സാർ പറഞ്ഞതു പോലെ തന്നെ, അവതാരികയുൾപ്പെടെ അത് മുഴുവൻ ആദ്യാവസാനം പല പ്രാവശ്യം വായിക്കുകയും, ആദ്യ ഭാഗവും അവസാന ഭാഗവുമുൾപ്പെടെ ഒട്ടുമിക്ക ഭാഗങ്ങളും ഹൃദിസ്ഥമാക്കുകയും ചെയ്തു ഉപന് ‘കരുണ’ യിലെ ഉപഗുപ്തനോട് വളരെ ഇഷ്ടവും ആരാധനയും തോന്നി. പക്ഷേ, ആ മലയാളം സാറ് ചോദിച്ചത് പോലെ, ഉപൻ എന്ന ‘ഉപഗുപ്ത’ ന് ഒരു സന്യാസിയാകുവാൻ തോന്നുകയോ കഴിയുകയോ ചെയ്തില്ലെന്നു മാത്രം. ഒരു 'വാസവദത്ത' ഇല്ലാതെ എങ്ങിനെ ഒരു 'ഉപഗുപ്തൻ' ഉണ്ടാകും!!!?

2017 സെപ്റ്റംബർ 2, ശനിയാഴ്‌ച

Post No.13 : My official Odyssey at Trivandrum

TAKING PRIDE IN PRACTISING BEST

QUALITIES IN LIFE'S STRUGGLE'

My struggle and triumph generating proud moments

----------

In 1982 the Min. of Labour forcefully transferred me to Trivandrum to take over the charge of Protector of Emigrants (POE) from Min. of External Affairs. The work related mainly to giving emigration clearance to workers seeking employment in gulf countries, and the field was very sensitive and rampant with corruption at various levels involving a nexus of politicians, police personnel, travel and recruiting agents and emigration staff themselves and it was rather impossible to function sincerely. On questioning by the then Labour Secy and Jt. Secy(Emigration) I admitted the fact of difficulty to function sincerely explaining the situation prevailing in the field. However, they insisted to move assuring all support and care from the Ministry in case I faced any problem or difficulty due to functioning sincerely and honestly and offering early transfer back to Delhi.

Soon after I took over charge, pressure started mounting from quarters like MPs, MLAs, State Ministers, politicians, police personnel, travel and recruiting agents and other individuals to grant emigration clearance to persons of their choice for employment, that was actually not there, in gulf countries, on forged and fictitious visa and employment contracts, of course, on offer of sufficient graft, on the plea that it was a normal practice there hitherto. I stood my ground and refused to budge aware of the fact that those intending emigrants are being cheated and they were bound to get stranded and lodged in gulf jails, and granted clearance strictly based on valid and genuine documents. Having failed in their efforts, these unscrupulous group connived and struck out a plan for illegal trafficking with the help of airport immigration police, which act is famously known in Malayalam പേരിൽ as 'Chavittikkayattu' i. e, pushing abroad with a kick. After introducing this method successfully, most of the group members challenged me saying "you don't have to give clearance, but we will easily manage to send them abroad through tvm airport itself and u won't be able to do anything however u try to stop us". In fact rumours had reached me about the illegal activities at the airport and the modus operandi was by watching my movements through agents posted to confirm my presence in my office or at home on holidays during flight times and in case I happened to leave the office or home, by informing the PRO or DySP at the airport.

The Emigration Act provided for regular surprise inspection of flights by POE with the escort of police to detect illegal emigration. So for my first surprise inspection, I sought and was given a police contingent of 7 personnel and on completing the inspection, I failed to detect any illegal emigrant while I came across many last moment cancellations, suggesting presence of illegal emigrants, which fact was confirmed afterwards by one member of the police team who confided in me saying that before leaving for the airport, the leader of the police team had conveyed to the Port Registration Officer (PRO) of CI rank that the POE was on his way to airport for inspection and that the illegal emigrants if any may be withdrawn.

Consequently, taking all the inherent risks, I started inspections alone and every time I returned unsuccessfully, I used to get chiding calls belittling my efforts and challenging me that I would never succeed in my efforts but they would in their operation. I knew that a parallel illegal emigration was in vogue along with my legal one and the thought and their challenge started prickling my conscience urging me to do something immediately to clear the deck. After lot of thought and possible plans, on a Saturday evening I left for my native place to give an impression that I was away, and then on Sunday I landed at the airport. Avoiding the normal route I reached the security check counter through the customs hall but still was stopped by the Security official on the plea that he was under orders not to allow anybody but genuine passengers into the lounge, on recognition from my special pass and smelling trouble. Meanwhile he managed to tip off the Air India Manager so that all the passengers were boarded immediately. Smelling failure, I gate-crashed the Security gate, warning the staff not to obstruct me from my official duty. I checked the passports of about two-third of the passengers still to board and came across 5 illegal emigrants with forged documents and off loaded them and filed an FIR with the nearest police station also listing the names of SIs who signed the departure stamps in the passports. Knowing fully well that the police will manage to wriggle out of the case, I met the State Home Secy, explained the whole issues involved, seeking a proper result for my efforts, also telling him that I would be sending a report to Ministry also mentioning abt my mtg with him and got an assurance from him to investigate and take strict action against those involved. In my presence he instructed the IG in charge of Airport to investigate and report within one week. On the sixth day the IG telephoned and congratulated me for my brave and successful operation and revealed that the three SIs involved have been kept under suspension and that I can read the report in the next day's newspapers. It was a shock for the police force and the nexus and soon I started receiving threatening calls from police, politicians n travel agents. The police even clearly told that they were famous for the Rajan episode of emergency period and I and my family would end up that way unless I resisted from further actions of valour and heroism and leave tvm. (,Rajan, an Engineering student during emergency period was terminated by Kerala police while in police custody supposedly at the behest of the political powers for raising voice against the authorities)

I sent a detailed report on my successful operation and the result thereof and continued with regular inspections and sending reports to the Ministry including that of any other unusual events. I also sent a report abt the threat to my life and to that of my family and sought sufficient protection, at the same time assuring that I would continue with my inspections irrespective of the threats. The Ministry took up the matter with the State Home Secy. and the IG reassured me that he has taken all the precautions n that nothing would happen and that I may go ahead boldly as if nothing had happened. He assured all cooperation in my further moves and sought from me some suggestions to stop the illegal emigration to which I responded with some suggestions and he implemented them effectively. He even told me that his efforts to check the menace had failed due to political involvement. One of the suggestions was thatimmigration clearance to all fresh passengers going for employment to gulf should be entrusted exclusively to the PRO (Circle Inspector ) and not to the SIs., so that the responsibility on this score could be pinpointed in case of any problem. Subsequently also I conducted further operations at airport, hotels n offices of travel agents where illegal recruitment of intending emigrants were being held and filed many FIRs. I had once off loaded a group of 25 emigrants from the flight who happened to have been recruited with the help of manipulated documents by the relation of the then Union External Affairs Minister from Kerala. The Dy.SP at the airport who was naturally nursing strong grudge against me due to the damage I had caused to their reputation, tried to heckle me with the help of the off loaded passengers to which I reacted by insisting that he was obstructing my work deliberately and inciting the passengers to attack me and hence forced him to personally escort me to my office lest I would instantly report the matter to the IG. It worked and he actually escorted me back to my office but on the way he boasted n warned me that the matter is going to be raised in the Parliament and that I may get transferred in no time. I reported the matter to Min. and to the IG. The IG had already got an intelligence report in the matter and based on both he recommended for placing the DSP on suspension but due to the strong influence of the DSP, the Home Minister ordered for issuing a warning only to him. However, soon the External Affairs Minister approached the then Union Labour Minister and insisted on transferring me away from tvm as I was 'harassing' the air passengers. However, the Labour Secretary prevailed over the Minister convincing him by showing my report and assuring that I was doing right things and doing excellent work compared to my counterparts at Bombay n other places where many POEs and other staff members had been placed under suspension based on CBI raids and for corruption.

I had also to earn the ire of the then CM of the State for not granting emigration clearance for his own son for employment in UAE based on incomplete documents and again for refusing visit clearance for Singapore to his own wife n son and another 7 youths in the absence of required documents. On both occasions he threatened me saying that i may get ready to leave tvm soon. I only thanked him if he could manage that since I had come to tvm against my wishes, but he also failed miserably in his efforts. ( however, in due course I granted clearance in both the cases upon production of required documents).

Meanwhile I had to face non-cooperation from some of my own staff since their undue expectations were being throttled due to my strict enforcement of corruption free functioning in my office while their counterparts in emigration offices elsewhere were evidently making good of their position. My Assistant had, upon joining the office, made special arrangements with certain agencies for eking out extra graft income. Having come to know about the same, I managed to get him transferred back to Delhi, but his friend in the Ministry informed him in advance about the same and as soon as the transfer orders were issue he managed with the help of a judge related to him in the Kerala High Court for a stay order and instantly handed over the same to me when I passed on to him the transfer order. Thus in a matter of months after I took over charge I became a very sharp thorn not only in the flesh of almost all politicians including MPs, MLAs , ministers, State police force, travel and recruiting agents, local Air India and Customs personnel (I had to face resistance from these two agencies including some unsavoury encounters as well in sincerely fighting against illegal emigration as they were also in the nexus ) but also in the flesh of most of my subordinates. But I strongly stood my ground and nothing deterred me from my well intented work n aim. The group tried all their best to trap me in various ways; by sending agents to my residence while I was in office and trying to hand over bundles of notes to my wife saying I had sent them but my wife never fell for that fully aware of my nature and integrity; the police tried to trap me with the help of CID and CBI Inspectors on fictitious and manipulated grounds where my alertness defeated their efforts. When all these efforts failed, complaints against me started to pour in to the Ministry from many MPs from Kerala and urging for my removal. Ministry would send copies of the same to me (by hiding the identity) seeking my comments and I would simply attach a copy of my relevant report, convincing Min. resulting in no action. When this also failed, the MPs stooped so low to raise Parliament questions against me in both LS n RS in many sessions going to the extent of raising in the category of "Matter of Urgent Public Importance". Min. as a routine would forward the same and seek my parawise comments which I gave also by attaching the relevant reports. Nothing happened. . The most interesting fact is that in none of the umpteen VIP complaints and PQs, there was no mention at all about any sort of corrupt practice by me, since they were rest assured that in my case that won't work since they could never gather any evidence to that effect however they tried. This routine went on for abt five years. Normally a person was not being posted in emigration office for more than 1 yr at a time. But in my case, because of the deliberate complaints against me, Ministry deliberately continued with me, also considering my spotless good service, lest a wrong signal would be sent to my predators that they succeeded in their efforts in case I was transferred soon. This was revealed to me by the Dir. of Emigration saying that they were waiting for the so called pseudo whistle blowers to completely cool down and settle for complete failure in their efforts.

Things were getting settled without much noteworthy event, when on the eve of the 1987 Republic Day, i received a tip off that at the instance of the DySP at the airport (who had been there since a long time before my arrival at tvm and who enjoyed top political backing) a group of illegal emigrants were being trafficked on the R Day 26 Jan, during which evening flight time i was supposed to have been partaking in a customary tea party being hosted by the Governor for the local Central govt. Heads of Offices, which fact was aware to the airport DSP. I immediately conveyed my regret to the Governor's office abt my inability to attend for personal reasons and next day I secretly dashed to the Airport. I entered the lounge just before boarding was to start and checked the passports of all the passengers but could not come across any illegal emigration. However, all through, i had my eyes on the flight waiting outside n the tarmac through the door of the lounge and luckily noticed that about 10 baggages were being off loaded from the hanger so that the illegal emigrants were not being boarded though their baggages were already loaded. After the flight took off I collected the final manifest from Air India counter and observed that about a dozen final moment cancellation had occured. I pointed this out to the counter clerk and questioned abt the reason for the same. He secretly confided in me that majority of them were illegal emigrants who, after getting all clearances including security check and adeparture stamp in their passports, they were, instead of allowing to enter the lounge, huddled in a corner outside security check area to be boarded lastly after all other passengers boarded and also after ensuring that I was not around there. However, my sudden presence caused panic amongst the perpetrators and these persons were secretly ushered out with the help of the DSP and their luggages off loaded from the flight. In fact, he told, on knowing that they were being off loaded they started to create a scene but the DSP and agents managed to pacify them by assuring to send them in tomorrow's flight without fail. "So, u can try ur luck tomorrow", he encouraged me.

Next day I took one of my clerks along with me to the airport. I planted him, just 5 minutes before the boarding time, at the entrance gate of the big hall accommodating the emigration, customs, security etc. counters and instructed that he should never move away from that spot till I returned and in case any passenger tried to leave the hall, his passport and air ticket should be confiscated by showing his emigration staff ID. I also warned him it is most likely that the Air India Manager, DSP, PRO etc. may try to misguide him and force to allow the passengers to leave to which he should not fall for but insist u were only following my (POE) instructions and that they should not obstruct his official work. After that I went to the lounge via the Customs hall and started inspecting the passports of passengers and allowing them to board, while keeping an eye on the flight outside, as was done the previous day. As expected, i was granted the view of off loading the very same baggages off loaded the previous day suggesting reaction to my presence. Now I knew that further movements and course of action would depend on how my clerk performed. Within few minutes my clerk came running and panting to the lounge upstairs and showed me a passport and air ticket blurting that the DSP told him that the passenger received message that his father was hospitalised after an attack and has to rush back. I practically roared at him at the top of my voice urging to rush back and wait at the gate and confiscate similar other documents and wait for me by totally ignoring the please of DSP or others. I 'continued my inspection and boarding of passengers and after the flight took off went to the main gate where my clerk was waiting. I found that 5 each of Passports and tickets were confiscated by him and the passengers were also standing by his side. When I tried to meet the DSP, i was told that he had left for the day on emergency. On questioning, the PRO admitted that he had signed all the departure stamps in the passports. I immediately filed an FIR with the local police station and also reported to the Ministry and the IG. The IG carried out investigations and after convincing himself that both the DSP and the PRO were directly involved in the illegal emigration effort, both were kept under suspension. From the beginning the DSP, as an important part of the nexus, has been making all out efforts to trap, harass, obstruct, tarnish, and threaten me for carrying out my duty sincerely and honestly, without imagining or knowing that by his own actions in the process he himself was digging his own grave.

About a month later the investigative journalist of the Malayalam daily 'Mathrubhoomi' came to my office and told that currently he was contributing a serial writing to the daily entitled 'Akkarappacha', meaning 'mirage' in the context of the influx to gulf countries by people seeking lucrative jobs covering the working conditions, corruption and harassment meted out to emigrants and other customers at different stages by authorities like Air India, Customs, Emigration, Immigration, indian Embassies, labour and airport authorities in the gulf countries etc. He had already completed certain parts like Embassies, and other gulf agencies, customs, Air India, airport police immigration etc. and I had also read the articles. He went on to say that he has been watching my functioning with special interest due to my entirely different bold, straight forward, corruption free and humane approach, the heroics at the airports and the successful encounters with the airport police and the good impression I had already created among the general public etc. and that now he was to complete the sequence with his final episode on the functioning of the Protector of Emigrants, Trivandrum. For this he sought certain clarifications and other connected details which I explained and he took them down and left.

Within two weeks the next episode of 'Akkarappacha' about POE tvm appeared. The journalst was very genourous in praising me saying that throughout his investigative journalism stint he had for the first time come across a very honest and sincere officer working in a most sensitive environment of corruption, free from the lure of any amount of graft, suggesting that it is a silver line in the present day atmosphere of corruption and other related ills in the society. He went on to say that the POE showed enough guts and courage to singlehandedly challenge the strong Kerala Police den of Airport immigration by staging a play of 'Kilithattu kali' against human trafficking and win the battle finally resulting in the suspension of the DSP incharge of Airport immigration and his PRO CI. It was really a reward for me in the given circumstances, as no body else in my place had earlier shown the courage to challenge the mafia and police for obvious reasons.

('Kilihattukali' is rather a children's' competitive play needing good physical exertion at the school level only, which I had also played at that level. My 'play' with the police was rather a high profile one needing enough strategy, courage, tctics, wisdom and foresight so as to defeat those of the well trained and experienced police, and hence the comparison by the journalist of my feat with that of the child play 'Kilithattu', I feel, was akin to belittling my efforts).

In April 1987 on a Friday I had a moderate heart attack in office while taking lunch. Since the time I joined this office in 1982, I had not taken any sort of leave or rest or exercise of any kind or medical check up as I used to be in my seat from 8.30 am to 8 pm because of work pressure due to which the cholesterol level shot up leading to the attack. I lost my consciousness on reaching hospital which I regained next day morning only. 75% of the passports, including those of a few emigrants to leave for Gulf next day to join new work which were collected that day had remained unsigned. Naturally all those passport holders flocked on the hospital compound from friday afternoon and early on Saturday. Conscious of their plight, soon after I regained consciousness, I insisted and managed to get shifted to the general ward, asked my clerk to bring all passports, registers, other papers and emigration stamps to my hospital bed and signed and distributed them to the emigrants there itself so that none of them was in trouble due to my illness. Afraid that the work in office will suffer in my absence or any other responsible officer as replacement will take at least two weeks in case I was to go on leave, on the third day evening (Sunday) I insisted for discharge at my own risk and joined duty on Monday itself which surprised one and all. My will power and public duty consciousness helped me from any further problem. For any other heart attack patient such an action would have been unthinkable.(By the way, I may mention here that I have been in medication since then and till now and am managing my health satisfactorily).

There have been umpteen other occasions when I took up challenges and succeeded, but I would narrate oly three more events by way of example. One of them had resulted in anguish, anger and disappointment at the same time.

A couple of months after I joined at tvm, at the airport I came across three passports having emigration clearance with my forged signature but with my genuine emigration stamp and employment visa but without valid work agreement. An FIR was filed and it transpired that a travel agent had managed to get emigration stamp affixed by previous set of staff before our joining. The culprits and passport were produced in court. Three years later I received a summons from the judicial magistrate for giving evidence in the case. In the court the public prosecutor asked me to confirm whether the signature in the passports was mine or not, without showing the passport to me. I demanded that the passports, which were deposited in the court, be shown to me before I answered. To my surprise and horror, the hon. Judge told that the passports were not available as his predecessor had released the same by accepting an affidavit from the owners to the effect that they would present themselves whenever summoned, and managed a transfer to his hometown. I expressed my dissatisfaction and pains before the court and told that i was unable to proceed further in the absence of the documents and that I may be summoned again after retrieval of the passport and along with their owners. The court never summoned me afterwards. It was clear that the former judge had favoured someone out of his way and that the emigrants left for gulf with the forged clearance and incomplete documents. This incident also showed as to how powerful the nexus was and how easily even the judiciary could be misused.

Some of the emigrants and return emigrants used to confide with me about their experience of sufferings, harassments, helplessness at various stages of their emigration and nri life. I am narrating one instance here. Once one lady return emigrant came to office, along with her Keralite sponsor, to withdraw the security amount deposited by the sponsor on her behalf at the time of emigration clearance. The lady had a very pathetic look. After submitting the passport and application to me, they were leaving the room when the lady at the door and behind the gent, turned and looked at me with pain writ large in her face and eyes and with an expression to tell something. In an instinct i beckoned her to come back and she did. By the time she was before me, she was at the verge of weeping. I consoled her and asked to sit down, collect herself and then say, whatever she had to. She started : "Sir, I was given a valid contract by this sponsor, who happens to be from my place, for two years to work as house maid to look iafter his child and other household work at Dubai, offering the amt. indicated in the contract which is available in ur file with free food, accommodation and medical facility. I was there for the last 11 months but I was not paid anything till now. He used to provide food only once daily, that too insufficient. When ill, he would not provide medical help. I was being beaten up mercilessly in case i demanded sufficient food and medicine. Of late he has been pressing me for immoral sexual relations with his arab friends by offering some pittance amt. I knew that he was hopping to do good business with my body. I protested strongly and demanded to send me back home after paying all my dues. He got angry and took turns with his wife in beating me up for three days without food and locked me up. Finding no other way I played a fake suicide attempt which woked. He finally agreed to send me home offering only an amt. of Rs.1000 for the period of 11 months i had toiled. Since my life was dear to me i had to agree for that so as to reach home safe. He won't give me even this security amt. as he had given that amt as i had no money. He is a merciless greedy rouge. Sir, could u pl. help me at least in getting this security amt. as my family is on the verge of begging or mass suicide". She finished in a choking voice and then broke down helplessly and uncontrollably. I again consoled her saying 'let me see what i could do' and asked her to wait outside.

I called one of my clerks to my room and instructed to trace her file. Soon he brought it and based on the contracted amt in UAE Dirham in the work agreement attested by Indian embassy, the total salary for 15 months including penalty for breach of contract was worked out at Rs.88,000. Then I called the lady and the sponsor to my room. By showing the work agreement, I told the sponsor to give his passport to me to verify whether he himself was the sponsor. Once his passport was in my hands, i revealed to him whatever the lady told me and threatened him by saying that I am going to have an FIR registered against him and also his passport confiscated for breach of contract and the serious wrong done to the lady. He got frightened and started begging me not to resort to that as he will loose a lucrative job and suggesting that he is prepared to do anything else that i may want of him. I told him that as per the work agreement now breached by him, an amount of Rs. 88000 was due to the lady and he should pay the whole amt. to her in my presence today itself, if possible or within four days. He readily agreed to that but offered to come with the amount within four days and wanted me to return his passport. I retorted saying not to play smart with me and warned him that the passport will remain with me till he returned with the money and the lady safely on the particular fourth day, failing which he may expect not only loss of visa-holding passport but arrest by police. The lady was all in smiles as well as in disbelief. I told her to bring her husband and a public figure of her place along with her when she came on the fourth day. As expected they reported on the fourth day along with her husband and a local Panchayat Member and the sponsor handed over Rs. 88000 to her for which a receipt was given to him. For record purpose I took a written complaint from her making the Panchayat Member as witness and kept in her file along with copies of his passport and money receipt. I warned the sponsor not to harass the lady anymore in which case the FIR would be filed officially based on the records. While leaving the lady expressed her gratitude with folded hands saying that she had never dreamt that she would get such a huge amt. and nobody else other than could have caused to happen this for which God will definitely bless me. It was definitely a very satisfying moment in my life for having helped that poor lady in her moment of helplessness and dejection.

Fully aware about the plight of the intending emigrants and the nris, in order to create awareness among them and Police personnel handling emigration and other cheating instances in the field inside the country and in the gulf countries, abt. what precaution and care they should take, what are the dos and donts etc., I prevailed upon the tvm doordarshan kendra to make a short film titled 'Today's subject for thought - problems being faced by youths going abroad for employment' and got it telecast. For this a famous professor of Kerala University who had done thorough research on emigration aspects and published many valuable papers on the subject was made the anchor, with myself, a youth who was cheated twice on offer of job in gulf and

lost all his family's wealth and another youth who was taken to gulf after selling all his wealth but landed in jail there, as panel participants.

When Min. of Labour decided to make a documentary film covering all aspects, both positive and negative, of emigration to gulf countries, after nominating the producer and team for it, Min. considered me as the best and safest person to entrust the coordination work with the team and shoot the film at my office, tvm airport and a nri populated place in Kerala. I supervised and gave necessary help and instructions to shoot at the tvm airport Air India , immigration, security, customs, etc. counters, lounge and whole my office work procedure including interview with myself. For shooting at a nri location, I selected Varkala and sent the University Prof. who had done the research work at that place along with the shooting team and he did a great job. The film was telecast on the national channel on May Day, 1986 and I received high appreciation from the then Labour Minister and top level Officers for the good work done for completing the film.

A moment of pride generating incident that occured also needs mention here. During an all Kerala Police Officers' seminar held at tvm in 1987, the IG invited me to deliver a lecturer on emigration aspects for the benefit of police officials. When I entered the room of the IG, two DIG rank officers were sitting before him to whom, to my great surprise and elation, he introduced me by saying: "You know, this is Mr. Upagupthan, Protector of Emigrants, Trivandrum. Now he is a 'terror' among our police force here". It humbled me, but it was really a proud moment for me apart from a reward for my fearless, sincere and honest work and effort. Though I had difficult days with Kerala police, I must admit that majority of them are honest, kind and helping officials and that only a few greedy and unkind among them resort to unhealthy practices which unfortunately tarnish the good image of the police force. In fact, many of them had come forward to help me, even going to the extent of giving tip off about the involvement of their colleagues at the airport in hman trafficking. It would be most unkind and thankless on part if I do not mention here about the whole hearted support and encouragement extended to me by the then IG, in carrying out my work so successfully and but for him I would not have been so successful. As regards the politicians with whom I had a very very tough time at tvm, I found that at least two MPs and one State Minister were very considerate and understanding when I explained the reasons why I could not favour them when approached for emigration clearance to their persons, but majority of them, including the CM were after my blood for not falling in line with their undue demands.

The support and backing given by the Ministry was commendable and unforgettable.

There occured many more notable events while at tvm but, being afraid that this write up will become too lengthy, i am cutting short here since I am sure, whatever i have recorded is more than sufficient to bring out the amount of struggle, pressures, anxiety, pain, harassment,fighting spirit etc. involved,, threats to life, non-cooperation from certain official and political circles including my own staff etc. faced, all because of my single minded aim to do sincere and honest work at any cost by showing guts, grits, courage, presence of mind, which, in fact i used as my weapons to counter the strong and all pervading opposition.

At the end of it all, I became the proud winner defeating the machinations of a very big mafia-nexus including a Union Minister, MPs, MLAs, CM and police force of a State, local Air India and Customs officials, travel and recruiting agents and their fearsome goons etc. Apart from greatly enjoying the feeling of pride that I have generated out of my sincere, honest and fearless work, I must also admit that I have derived maximum, rather fullest and top class job satisfaction

during my 5 year stint as POE, Trivandrum.

In Sep 1987 I was transferred to Delhi after every thing had cooled down.. to me. I demanded that the passports, which were deposited in the court, be shown to me before I answered. To my surprise and horror, the hon. Judge told that the passports were not available as his predecessor had released the same by accepting an affidavit from the owners to the effect that they would present themselves whenever summoned, and managed a transfer to his hometown. I expressed my dissatisfaction and pains before the court and told that i was unable to proceed further in the absence of the documents and that I may be summoned again after retrieval of the passport and along with their owners. The court never summoned me afterwards. It was clear that the former judge had favoured someone out of his way and that the emigrants left for gulf with the forged clearance and incomplete documents. This incident also showed as to how powerful the nexus was and how easily even the judiciary could be misused.

The support and backing given by the Ministry was commendable and unforgettable.

In Sep 1987 I was transferred to Delhi after every thing had cooled down.